Νομοτελειακά όσο μεγαλώνεις δυσκολεύεσαι να αλλάξεις νοοτροπία στο πως αντιμετωπίζεις μικρές και μεγάλες καταστάσεις στη ζωή.
Βέβαια, πολλοί θεωρούμε δεδομένο ότι μεγαλώνοντας, αναλογικώς ή ακόμα καλύτερα με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο, ωριμάζουμε κιόλας. Η παραπάνω θεωρία σχεδόν φαντάζει ειρωνική αν σκεφτείς ότι "Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος παιδί μου δεν αλλάζει". Όσο μεγαλώνει δηλαδή ο άνθρωπος υπάρχει περίπτωση να μην είναι αρκετά ώριμος να αλλάξει μια λάθος νοοτροπία.
Είναι όμως όντως τόσο δύσκολο να διαφοροποιήσεις ακόμα και τις πιο μικρές δραστηριότητες σου ή να "παραμερίσεις" άβολες καταστασούλες που σε ενοχλούν σχεδόν καθημερινά; Δε ξέρω για εσάς αλλά το να δω ένα στραβό συρραπτικό, τα πιάτα σε λάθος σειρά και ένα αμάξι να πιάνει δύο θέσεις πρωί πρωί είναι αρκετά για να με στρεσάρουν για το υπόλοιπο της μέρας. Υπερβολικός; Ψυχαναγκαστικός; Προσάψτε μου ό,τι θέλετε αλλά στο τέλος της μέρας, για όλους υπάρχουν ενοχλητικές εικόνες και όσο ώριμοι και αν είμαστε για να αντιληφθούμε την ασημαντότητα κάποιων από αυτές (φυσικά και όχι του στραβού συρραπτικού) αδυνατούμε ή αρνούμαστε να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντί τους.
Όλα τα παραπάνω, αν τα δούμε με μια πιο ανάλαφρη ματιά, σαφώς αλάτι και μόνο είναι που νοστιμεύει την καθημερινότητά μας. Τι γίνεται όμως όταν στη ζωή μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε ενστικτωδώς λανθασμένα σε καταστάσεις που είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε; Στην καλύτερη καταλήγουμε στο να σπάμε τα πιάτα που δεν ήταν σωστά στοιχισμένα. Στην χειρότερη όμως;
Σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε διάφορους μικρούς σταυρούς στραβής νοοτροπίας που κουβαλάμε κάθε μέρα μαζί μας. Αν είναι δικές μας οι αμαρτίες, μη με ρωτάτε, ακόμα το ψάχνω.
Δύο από αυτούς τους μικρούς σταυρούς είναι το Συγνώμη και το Ευχαριστώ.
Συγνώμη για το παραμικρό. Στην υποψία και μόνο παραβατικής συμπεριφοράς από πλευράς σου, θα ρίξεις βλέφαρα, θα σπάσεις φωνή και χωρίς δεύτερη σκέψη θα κοιτάξεις να δικαιολογηθείς.
Περπατά κάποιος πίσω σου με βήμα ταχύ και του κόβεις τη φόρα. Άμοιρε, δεν έχεις μάτια στην πλάτη. Ας είναι Κυριακή μεσημέρι με λιακάδα που όλοι έχουν βγει για ένα ήρεμο περίπατο, νιώθεις πως φταις και θα ζητήσεις συγνώμη.
Πήρες τον διευθυντή σου δέκα φορές να τον ενημερώσεις για κάτι αφού είσαι σίγουρος ότι δεν έχει δει ούτε το e-mail που του έχεις στείλει ούτε και τα Post-it πάνω στο γραφείο του. Σε παίρνει μια μόνο να σε ξεχέσει γιατί δεν ήταν ενημερωμένος. Έλα, σκύψε το κεφάλι και ζήτα συγνώμη.
Μπήκες στην εφορία και πήγες στον λάθος υπάλληλο γιατί άνθρωπος είσαι και δε διάβασες και τα είκοσι τρία κακοκολλημένα με σελοτέιπ χαρτιά που έχουν αναρτήσει για οδηγίες. "Καλά Κύριε δε διαβάζετε;" και σου δείχνουν το πάνω πάνω γωνιακό έγγραφο, το κλασικό, το κιτρινισμένο. Συγνώμη λάθος, πάλι θα πεις.
Συγνώμη τελικά γιατί μαζί τα φάγαμε και που είσαι ανάξιος πολίτης αυτού του τόπου.
Αμέτρητα παραδείγματα μιας ενοχής που μας κατατρέχει και βίαια μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη ακόμα και για τα πιο χαζά, καταραμένη συνήθεια, μην και μας παρεξηγήσουν.
Και ένα ευχαριστώ που μας το έμπηξαν στο στόμα και μας έραψαν τα χείλη μέχρι να γίνει η γλώσσα μας μέλος του σχολείου του καθηγητή Xavier (for gifted youngsters). Μεταλλαγμένη πια εκσφενδονίζει ευχαριστίες απλώς από αντίδραση, καθαρή άμυνα στην αγένεια των άλλων.
Έλα άπλωσε το χεράκι σου και πάρε το σοκολατάκι με την αμυγδαλόψιχα (ή την μέντα ή το ποτό) που σου προσφέρει η ογδοντάχρονη γειτόνισσα. Και ας μην σου αρέσει θα το πάρεις. Και τι λέμε όταν μας προσφέρουν κάτι; Άσχετα αν το καταπιείς με αηδία. Μπράβο παιδί μου!
Μαζεύεσαι φοιτητής με την παρέα και αργεί η πίτσα. Όταν πια έρχεται τολμάς να ψελλίσεις παράπονο. Παράπονο σε ποιον ρε Καραμήτρο; Παίρνεις την κρύα πίτσα, συν τιπ, συν ευχαριστώ.
Μεγαλώνεις και ελπίζεις για ένα μισθό στην ώρα του και όλη την άδεια που δικαιούσαι. Φτάσαμε να λέμε ευχαριστώ όταν εκπληρώνεται απλώς η υποχρέωση του εργοδότη. Ναι, το αυτονόητο.
Ευχαριστώ τελικά που σ' αφήνουν να ψηφίζεις και ας είσαι ανάξιος πολίτης αυτού του τόπου.
Η μετάλλαξη ξεκίνησε λοιπόν από παιδί και πια είσαι ένας χαμογελαστός ενήλικας που τον πηδάνε και λες και ευχαριστώ. «Συγνώμη» που βρίζω.
Μπολιασμένη λοιπόν και σε εμένα η λάθος και πολλές φορές περιττή χρήση του συγνώμη και του ευχαριστώ και προσπαθώντας να διορθώσω αυτή την παραφωνία κινδυνεύω να περάσω στην άλλη πλευρά, αυτή της αγένειας. Αύριο όμως θα προσπαθήσω να τα πω και τα δύο από μια φορά λιγότερο και ας κάνω λάθος. Και άμα κάνω λάθος και γίνω αγενής τουλάχιστον θα είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να ζητήσω συγνώμη και να ευχαριστήσω τον απέναντι μου για την κατανόηση.
Απλώς, βαρέθηκα να ζητάω συγνώμη για αυτά που δε φταίω και ευχαριστώ για ένα τίποτα.
Ψεύτικες ενοχές και ψεύτικες υποχρεώσεις σε έναν κόσμο που αναρωτιέσαι τελικά αν είναι αληθινός.
