Μια οκά σκέψεις
Πόσο πάει
Τετρακόσιες λέξεις
Με το μάτι
Περίπου
Τι θα κοστίσουν
Να πω αυτό που νιώθω
Μπαλκόνι έντυσα με αρώματα
Τη θέα να μασκαρέψω
Γκρίζο στο γκρίζο όσο μπορεί
Το μάτι μόνο βλέπει
Ευχή έκαμα
Τριακόσια εξήντα πέντε φύλλα
Και ένα παραπάνω στα δίσεκτα
Να μου χαρίζει η μέντα
Που κάθε απόγευμα ποτίζω
Ένα να κόβω κάθε βράδυ
Να βάζω για προσκέφαλο
Μήπως μυρίσουν τα όνειρα
Κανά δράμι αισιοδοξίας
Αλλάξαμε μορφή
Σε κάποιο κομοδίνο
Μέρες Μαραμένες
Καθώς το στόμα κλείνω
Κάθε πρωί
Τα μάτια που ανοίγω
Και η καρδιά και αυτή κλειστή
Πώς να αλλάξεις τον κόσμο όταν σιωπάς
Πώς, αφού σε πείσανε ξανά να σκύψεις το κεφάλι
Σε κάθε βήμα σου συγγνώμη να ζητάς
Λες και είν’ ουτοπικό ζωής γεύση να νιώσεις άλλη
Ένα, Δυο βασιλικούς πιο πέρα φύτεψα
Να με μεθούν για να ξεχνώ
Και σαν τα δάχτυλα περνώ
Να αρπάζω τη ψυχή τους
Μήπως και σώσω τη δική μου
Μα όσο η ζωή μένει βουβή
Δε θα σωθεί καμιά στιγμή
Όσο τις λέξεις μου κρατώ
Δεν έχω λόγο να σωθώ
Ένα όμως βράδυ πνιγερό
Δεν άγγιξα βασιλικό
Μέντα ξανά δεν έκοψα
Και όνειρα δε γύρεψα
Μόνο ξεκίνησα αυτό που νιώθω να μιλώ
Ώσπου, το στόμα έμεινε στεγνό
Από όλα όσα είχα για να πω
Τα φύλλα έπαψα πια να τα μετρώ
Στο προσκεφάλι μου να τα ακουμπώ
Σε κάθε λέξη που άρθρωσα
Σε κάθε σκέψη που όρθωσα
Βρήκα καντάρια λόγους για να ζω
Και σε όσα νιώθει η καρδιά
Σαν να ‘μουνα παιδί
Ξανά να αφεθώ
