Το τώρα πες μου για δε ζεις;

Πως ξεριζώνεις το χθες απ’ τα πνευμόνια

Φουσκώνει στην ανάσα

Σε κάθε αναπνοή σε σκίζει από μέσα

Άγχος γεμάτη 

Τα βραδιά ξυπνάς

Με φόβο παιδικό  

Γυρεύοντας ορμήνια για τα όνειρα σου 

Και ορκίζεσαι εκείνη τη στιγμή πως δεν ένιωσες 

Κάτι

Για εκείνους που προσδοκίες γέννησες

Όταν πατρικά σε φίλησαν

Ελπίδα το τώρα σου γέμισες

Αφού τα μάτια τους έταξαν

Τα μάτια πότε δε λένε ψέματα

Σου έμαθαν

Πορεύτηκες από τότε

Με αυτή σου την κατάρα

Τα ψέματα κατάματα να βλέπεις

Γδέρνοντας τη ψυχή

Πως ξεριζώνεις το χθες απ’ την καρδιά

Σε κάθε χτύπο

Γεμίζει με αναμνήσεις το κορμί σου

Καινούριες γύρεψες

Να πλάσεις

Μονάχη σε ένα θέατρο

Με κάποιον ήρωα να ταυτιστείς

Που τέλος δεν θα ‘χει τραγικό

Μήπως

Τον τρόπο βρεις να σώσεις δυο στιγμές

Λίγη ζωή για αύριο να μαζέψεις

Λες και αν έρθουνε χαρές

Τη μοναξιά θα ξεπεζέψεις

Επανάληψη μάνα της μάθησης

Σου δίδαξαν

Και έραψες κατάσαρκα 

Το ίδιο φουστάνι συνέχεια να φοράς

Στο δικό σου το σανίδι

Να στέκεις βοηθητική

Πως ξεριζώνεις το χθες όταν το αύριο κοιτάς

Σε κάθε σκέψη

Το τώρα πες μου για δε ζεις;

Για αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ...

Πληγές στο στόμα από λέξεις που εγκλώβισες

Σκέψεις που κράτησες, τη γλώσσα μάτωσες

Και Χείλη δάγκωσες

Για ένα δεν πρέπει

Και το καθώς πρέπει

Που σε προστάζει χρόνια τώρα

Πως να μιλάς και πως να φέρεσαι

Πως να αγαπάς και πως να χαίρεσαι

Πως να πονάς και πως να κρύβεσαι

Αργά κατάλαβες πως είν’ οι άνθρωποι σκληροί

Σε βρίζουν μένοντας βουβοί

Και ας κρύφτηκες, σε κυνηγήσανε

Και με τη σκέψη πως δεν ένιωσες ποτέ

Νύχτα σε βρήκαν στη γωνιά να τρέμεις μόνος

Και αφού γελάσανε, σου το μηνύσανε

Είναι η αλήθεια πως δεν ένιωσες ποτέ

Ποτέ δεν ήταν αρκετός ο πόνος

Και τις δικές σου σκέψεις άλας κάνανε

Και το μυαλό σου τάισαν με αυτές

Και απ’ το μυαλό στο στόμα φτάσανε

Ο πόνος έγινε φρικτός και οι πληγές καυτές

Με όρους πολιτικούς

Απάντηση έπρεπε να δώσεις

Τι είναι ο έρως και τι αγάπη

Και τι κατάφερες να νιώσεις

Το αίμα από τα δόντια έπλυνες

Χαμόγελο σαρκαστικό εφόρεσες

Τις λέξεις διάλεξες

Πρώτη φορά που δε τις ψέλλισες

“Πόλεμο κράτους εννοώ

Όταν για έρω εγώ μιλώ

Κάθε εξουσία θα αρνηθώ

Αρχή λαού το σ’αγαπώ”

Μα πάλι χλεύασαν

Μα πάλι σε έφτυσαν

Ούτε να βρίσεις δε μπορείς

Ούτε να δείξεις τι μισείς

Η γλώσσα κόπηκε

Τα δόντια σπάσανε

Με καλαμάκι σου δώσανε να πιεις

Μα αντί για κώνειο που ζήτησες

Στο ψέμα σ’άφησαν να κοιμηθείς

Αγάπες Αυτόχειρες

Είν’ το νερό στο κορμί σου που τρέχει
και στα δάχτυλα καταλήγει και χάνεται.
Καθώς φεύγει πληγές σου ανοίγει.

Μη ζητάς και μη ψάχνεις την κάθαρση,
όλα αυτά που εσύ ένιωσες,
όλα πια τώρα στράγγιξαν.
Και πονά να πιστεύεις
από αγάπη πως άδειασες.

Και είναι ο έρωτας που σε λούπα πεθαίνει, ξανά και ξανά.
Και όμως Θλίψη δεν νιώθεις καμιά.

Αγάπες που έπεσαν μόνες, σκανδάλη τραβήξαν και ‘φύγαν.
Αμαρτία εσύ να τις θάψεις.
Είν’ κατάρα να ζούνε στη μέση.
Ανάμνηση όμορφη ποτέ τους δε έγιναν
μα ούτε και σκέψη που θέλεις να χάσεις.

Δείλιασες μια ακόμα φορά.

Μια ακόμα ‘γάπη μισή που εσύ έζησες
με ελπίδα πως με χέρι απαλό, σφιχτά την εκράτησες.
Ούτε τώρα.

Το νερό που σταμάτησε και με ψέμα το κορμί σου το λούζεις.
Πως αγάπησες και ερωτεύτηκες και ήσουν έτοιμος όρκο να δώσεις.
Πάλι σύντομα την αλήθεια σου βρήκες, ένα τίποτα στην καρδιά σου πως είχες.
Και το ψέμα στις πληγές τώρα τρέχει και τη σάρκα βαθιά την ποτίζει.

Κανέναν από ψέμα δε φίλησες, το φαρμάκι για εσένα το κράτησες.
Και η σάρκα σαπίζει και χάνεται,
το νερό μαζί του την παίρνει.
Μα η κάθαρση μην πιστέψεις πως έρχεται.
Η ψυχή σου ποτίστηκε τώρα.

Και μια αγάπη χαμένη κυνήγησες.
Όλα εκείνα που έφτιαξες μήπως πίσω γυρίσει,
μαυσωλείο εντέλει τα έκανες
και εκεί μέσα την έκλεισες,
γιατί αλλιώς μια αγάπη νεκρή θα μυρίσει.

Πριν το αίμα προλάβει να φύγει απ’ τα χέρια σου, μες τη νύχτα και πάλι ξεχύθηκες.
Το νερό και το ψέμα δε στέγνωσε μα για αγάπη καινούρια ευχήθηκες.

Και ορκίστηκες πως η κούραση σε έχει πλέον καθηλώσει,
πως τα όνειρα έχεις σκοτώσει.
Δεν θα ‘ρθουν πια στιγμές δυνατές,
όλα αυτά που πονούσαν στο χθες
σε έχουν πλέον τώρα πεισμώσει.

Και το πείσμα το εγώ σου μεγάλωσε και η ψυχή σου ποτίστηκε πάλι.

Μια ψυχή βουτηγμένη στο εγώ και στο ψέμα.

Είναι μέρες που ξέρεις τι νιώθεις μα πάντα μονάχος τις ζεις.
Είναι όμως τα βράδια που νιώθεις πως δεν έχεις πια λόγο να ζεις.

Μια Καλησπέρα και ένα Φιλί...

“Έλα κοντά μου να σου δώκω ένα φιλί.”

Ένα φιλί και ένα φίλεμα από τη γιαγιά σου που ποτέ δε γύρεψε ανταπόδοση.

Έτσι είναι οι γιαγιάδες, της μάνας σου η μάνα, 2 φορές μητέρα. Και το φιλί της, χίλια άλλα!

Λουκουμάδες, γαλακτομπούρεκο, μουσακάς και γεμιστά με σταφίδα και κουκουνάρι.

Χαρτζιλίκι στα κάλαντα. Καραμέλες κρυφά από τη μητέρα σου και παραμύθια να κοιμηθείς. Γιατροσόφια από το χωριό και μια μόνιμη αγκαλιά ασπίδα στο μάλωμα του πατέρα. Ένα χάδι στα μαλλιά και το φιλί.

Χίλια άλλα φιλιά το φιλί της και χίλιες εικόνες και αναμνήσεις. Χίλια ευχαριστώ να πεις δεν είναι αρκετά μα για εκείνη όλα περιττά.

Για εκείνη το ευχαριστώ, το δικό της γιατρικό είναι η χαρά σου. Να σε βλέπει μονάχα να χαμογελάς. Και έτσι καταλαβαίνεις γιατί ποτέ δε σε μάλωσε. Η μόνης της «τιμωρία» εκείνες οι σύντομες κοφτερές ματιές με τα χέρια στη μέση και αν αχ. Ήξερες όμως ότι μόλις με νάζι στην ποδιά της, που μύριζε καφέ και θυμάρι, τυλιχτείς το λιγότερο που θα εισέπραττες θα ήταν μια φέτα με βούτυρο Κερκύρας και ζάχαρη ή έστω ένα ζεστό ρυζόγαλο με μπόλικη κανέλα!

Και πέρασαν χρόνια αρκετά και χόρτασες από κούφια φιλιά και άδειες αγκαλιές από ανθρώπους περαστικούς.

Και πέρασαν τόσα άλλα και συνάντησες κορίτσια και αγόρια, άντρες και γυναίκες που αντί για φιλιά, φιλί σου είχαν φυλαγμένο. Ένα μονάχα.

Και στην αρχή δεν το κατάλαβες, ξένο σου φάνηκε. Στο τέλος ενός μηνύματος ένα φιλί, στο τηλέφωνο για καληνύχτα πάλι ένα, μόνο του! Και για φτωχό το κατηγόρησες αφού στον πληθυντικό είχες πια συνηθίσει. Ένας πληθυντικός χωρίς περιεχόμενο όμως.

Η Τατιάνα και η Όλγα, Φιλί!

Πήρε καιρό να κάνεις τη σύνδεση. Όχι πως κρατούσαν όλοι τους γλυκό να σε τρατάρουν μα με ένα φιλί πόσα είχαν πραγματικά να σου δώσουν. Μια μόνο αγκαλιά σφιχτή να σου θυμίσει ότι καταφύγιο μπορείς να βρεις σε δυο χέρια μέσα.

Και από ένα φιλί σε μια καλησπέρα.

“Κάπου στα πενήντα ο συμβιβασμός με τον θάνατο αρχίζει πια και σβήνει αργά αλλά σταθερά το φόβο. Και ενώ φοβάσαι λιγότερο το θάνατο όλα τα άλλα αρχίζουν να σε φοβίζουν περισσότερο.” … μου είπε μια μέρα ο Κύριος Τάσος.

Είναι εύκολο να προσπερνάς τους ανθρώπους. Απλώς κατεβάζεις το βλέμμα, επιταχύνεις το βήμα σου και περνάς δίπλα τους κρατώντας την ανάσα σου ελπίζοντας πως δε θα σου μιλήσουν και αναγκαστείς να ανταποδώσεις.

Αν όμως σταθείς έστω για μια στιγμή, για μια καλησπέρα, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί σου. Να μοιραστούν σκέψεις που μόνο στον εαυτό τους είχαν το θάρρος να εκφράσουν.

Μπορεί από ευγένεια να σταματήσεις την πρώτη φορά ή από μια απλή αίσθηση συμπόνιας αλλά γρήγορα θα καταλάβεις ότι έχεις πολλά περισσότερα να πάρεις σε σχέση με την καλησπέρα που θα δώσεις.

Και αν οι μεγαλύτεροι φοβούνται όλα όσα γύρω τους συμβαίνουν, μιας που δεν μπορούν πια να τα κατανοήσουν, νιώθεις πως οι νεότεροι φοβούνται τους ίδιους τους ανθρώπους και αυτά που έχουν να τους πουν.

Ίσως ποτέ να μη ξεπεράσουμε τους φόβους μας αλλά πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας να μας θυμίζουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο μαύρο. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα θέλουν να μας βλέπουν χαμογελαστούς…

… με μια καλησπέρα, μια αγκαλιά και ένα φιλί.

ΥΓ: Σε μια ζωή που ήρθε, στις γιαγιάδες μου και στον Κύριο Τάσο με την καλησπέρα του.

Αιτία ή Αφορμή;

Συνάντησα ένα φίλο προχθές από τα φοιτητικά μου χρόνια. Είναι από εκείνους τους φίλους που μπορεί να κάνεις χρόνια να τους δεις αλλά σαν ξαναβρεθείτε ξεκινάς τη συζήτηση από το ίδιο ακριβώς σημείο που είχες σταματήσει την τελευταία φορά. Καμία παρεξήγηση αν δεν τον πήρα όλα αυτά τα χρόνια να του ευχηθώ στα γενέθλιά του, καμία κακία αν δεν με πήρε να δει απλώς τι κάνω.

Γνωριστήκαμε στα είκοσι περίπου και δεθήκαμε, όπως είναι σύνηθες σε αυτές τις ηλικίες, εν μέσω μιας έντονης ερωτικής του περιπέτειας. Και ναι είναι η ζωή που κύκλους κάνει και η μοίρα η αναπόφευκτη που ανταμώσαμε ξανά. Που ανταμώσαμε για να μου πει την ίδια ιστορία που μας ένωσε, με άλλους πρωταγωνιστές όμως. Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν.

Δεν είναι όμως ούτε η ιστορία καθεαυτή που “έβλεπα” να ξεδιπλώνεται μπροστά μου σαν έργο εκ νέου σκηνοθετημένο αλλά ούτε και οι πρωταγωνιστές της που με ξάφνιασαν τόσο όσο ένα ερώτημα που τέθηκε όπως τότε έτσι και τώρα. Ένα ερώτημα σαν άσκηση μαθηματικών, σαν τελευταίο θέμα εξετάσεων.

«Σύμφωνα με το Εξίσωση των Τριών όπου στους Ψ και Ω ενδιάμεσα ξάφνου εμφανίζεται ο άγνωστος Χ και γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι η διαίρεση του Ψ και του Ω παρακαλούμε όπως αποδείξετε αν ο άγνωστος Χ ήταν η αιτία ή η αφορμή. Αιτία ή αφορμή της διαίρεσης, του χωρισμού του Ψ με τον Ω.»

Στα είκοσι είχε το θράσος να απευθύνει ο ίδιος το ερώτημα περιμένοντας την απάντηση που θα τον έχρηζε κατακτητή, που θα ανέβαζε το εγώ του και θα του χάριζε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Και πήρε όντως την απάντηση που γύρευε, ήταν η αιτία της διαίρεσης του Ψ και του Ω. Άσχετα αν υπήρχε έρωτας, συναίσθημα, αθωότητα και διόλου δόλος. Δεν ήταν όντως αυτοσκοπός του η διαίρεση αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Ένα μήνα μετά ο κατακτητής έχασε το χαμόγελό του και έμαθε με το δύσκολο τρόπο πως όσο γρήγορα ανεβάζεις το εγώ σου σε πολλαπλάσια ταχύτητα γίνεται κομμάτια.

Στο τώρα, βρέθηκε ξανά να είναι ο άγνωστος Χ μα αυτή τη φορά το ερώτημα τέθηκε από την άλλη πλευρά και ευτυχώς για την καθαρότητα της συνείδησής του σε πολύ πρώιμο στάδιο του προβλήματος. Ένα πρόβλημα που ζητούσε λύση πριν καν προκύψει.

«Σε περίπτωση που υπάρξει διαίρεση ο Χ θα είναι αιτία ή αφορμή;»

Και ήταν εκείνη η στιγμή της συζήτησης που σκέφτηκα ότι ο μπαγάσας βρήκε την απάντηση, βρήκε τρόπο να τεκμηριώσει τη μια ή την άλλη λύση. Για άλλη μια φορά όμως ξαφνιάστηκα.

Για εκείνον τα πράγματα πλέον ήταν ξεκάθαρα. Ο ίδιος δεν ήθελε να είναι ούτε αιτία ούτε αφορμή, δεν ήθελε να πάρει κανέναν από τους δύο ρόλους. Ήταν προφανές στη δική του σκέψη ότι αν κάποιος θέλει να βγει από μια σχέση ακούγεται το λιγότερο ως δικαιολογία να ψάχνει εξιλαστήριο θύμα ή κάποιον να του φορτώσει τυχόν ενοχές, να ψάχνει μια αφορμή. Δέχεται ότι δεν μπορούν όλοι να αποφασίζουν επιλέγοντας μαύρο ή άσπρο, όλα ή τίποτα αλλά ο ίδιος έδειχνε χαρούμενος με την επιλογή του να σταματήσει να μπλέκει σε τέτοια αδιέξοδα. Καμία διάθεση να γίνεται η αιτία, διαιρέτης. Σκληρό αλλά δεν ήταν πια διαθέσιμος για ανθρώπους που έχουν «εκκρεμότητες».

Μόνο που δεν έμεινε στην απόρριψη των δύο ρόλων. Ξέροντας ότι ακόμα και αν καταφέρεις να παραμείνεις ο ίδιος στην εξίσωση μετά την διαίρεση το πιθανότερο είναι να αποτελέσεις μια ενδιάμεση κατάσταση. Γιατί τελικά ο καθένας μας αυτό που αναζητεί δεν είναι να αποτελεί μέρος μια εξίσωσης, να εξαρτάται από κάποιον άλλο παράγοντα. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να αυτοπροσδιοριζόμαστε, όχι να μας ορίζει μια συνθήκη ή ένας άγνωστος Χ. Όταν νιώσεις δυνατός και μπορείς να σταθείς χωρίς συν ή πλην και το ίσον είσαι εσύ ο ίδιος, τότε μόνο θα μπορείς να πας πιο πέρα. Εκεί που το ίσον θα είναι ο σύντροφός σου, χωρίς καμία άλλη συνθήκη.

Σε μια εξίσωση υπάρχουν κανόνες, πρέπει και ένα αποτέλεσμα συγκεκριμένο. Στη ζωή του αυτά τα πρέπει δεν είχαν χώρο πλέον, το αποτέλεσμα κάθε μέρας που περνά είναι διαφορετικό και εκεί κρύβεται η μαγεία. Και στο τέλος ο εγωισμός που του έμεινε, εκείνος που επέβαλε να μη δέχεται συμβιβασμό, πρόσταζε να είναι αιτία και αφορμή για όλα όσα συμβαίνουν στο σύντροφό του, και το αντίστροφο.

Αιτία για το χαμόγελό του. Αφορμή για μια εκδρομή.

Αφορμή να λέει το σ’ αγαπώ. Αιτία να αγαπά!