Προσοχή στα Τραίνα

 

Προσοχή στο δρόμο μη σε χτυπήσει κανένα αμάξι, άκουγα μια ζωή. Προσοχή στα τραίνα μη σε πατήσουν. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Οδηγίες πολλές για το πώς να μην χάσω τη ζωή μου αλλά αισθητά λιγότερες οι συμβουλές για το πως πραγματικά θα τη ζήσω.

Σε κάθε διάβαση που στέκομαι πλέον, μου φαίνεται χαζό, που έμαθα να προσέχω τα τραίνα και τα αμάξια και όχι τους πεζούς. Στις γραμμές των τραίνων δε, κατέληξα να παρατηρώ το πως αναγράφονται τα τραίνα στις πινακίδες σήμανσης και όχι αν όντως περνούν.

«Θα είναι πέντε τα γράμματα ή θα είναι έξι;»

Εντέλει όμως, όπως και να τα γράψεις, το ίδιο προφέρονται, το ίδιο ακούγονται και οι ράγες θα είναι για πάντα το σημείο αναφοράς τους ή πιο σωστά, πολλά σημεία στη σειρά αλλά πάντα τα ίδια.

Στο μεταξύ, για τους πεζούς της διάβασης, κανένας δε μου είπε να τους προσέχω. Αδιαφορία, αυτό ήταν το σημείο αναφοράς μου απέναντί τους. Ακόμα και όταν απέκτησα αντίληψη ικανή να φιλτράρει την πληροφορία της ανθρώπινης παρουσίας, πάλι το κεφάλι κάτω έβαζα και με βιάση περνούσα τις γραμμές. Αντί να με προσπερνούν τα τραίνα, απλώς προσπερνούσα εγώ τους ανθρώπους.

Μια μέρα συνηθισμένη, με απορρόφησε ο παραπάνω συνειρμός περνώντας από την διάβαση στις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι να ανηφορίσω στις γειτονιές του Παγκρατίου και τις γεμάτες από κόσμο πλατείες του. Τόσος κόσμος που είναι δύσκολο να μην τον προσέξεις.

Σιγοτραγουδώντας την αλληλουχία των σκέψεων μου και περπατώντας στην πορεία που χαράζει η εμμονή του να γυρνάμε ξανά στα ίδια μέρη προσπάθησα να μυρίσω παλιές μου αναμνήσεις. Τα μάτια παίδευα με εικόνες μήπως χορτάσουν και αλλάξουν τον τρόπο που κοιτάζουν. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή και αναρωτήθηκα αν και οι άνθρωποι όντως αλλάζουν.

Δε ξέρω αν χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα αλλά μετά από ένα παγωτό στην πλατεία Μεσολογγίου πραγματικά δεν μπορούσα να αποφασίσω. Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι όπως και αν θελήσουμε να συστηθούμε, πάλι μια από τα ίδια είμαστε, στυλωμένοι και αμετακίνητοι στο πάντα δίκιο μας. Υπάρχουν και άλλες όμως που ναι μεν κρατάμε το ίδιο «όνομα» αλλά ο τρόπος που κοιτάζουμε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή έχει μάλλον αλλάξει.

Και τι είναι τελικά αυτό που μας ωθεί να αλλάξουμε;

Η αιτία μπορεί να κρύβεται εκεί που αποφεύγουμε να ψάξουμε, εκεί που μάλλον τρομάζουμε σαν κοιτάζουμε για ώρα, στις σκοτεινές στιγμές μας. Περαστικοί στη ζωή μας την ίδια, αφήνουμε τα τραίνα να περνάνε το ένα μετά το άλλο από πάνω μας, χωρίς να μπορούμε να διαβούμε το μονοπάτι οποιασδήποτε επιλογής, με αίσθημα ασφάλειας.

Ναι, είναι δύσκολο να δεχτούμε τον εαυτό μας. Σίγουρα όμως γίνεται πιο εύκολο να σταματήσουμε να είμαστε αδιάφοροι για τους ανθρώπους που συναντάμε όταν μάθουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε. Ίσως τελικά, κάποια στιγμή, είναι αναγκαίο να περάσουμε τη διάβαση χωρίς να κοιτάξουμε. Να ισοπεδώσουμε έτσι και να αφήσουμε πίσω, αξίες ανάξιες  που έχουμε ορίσει για ράγες στη ζωή μας.  

Δεν είμαι μηδενιστής και ούτε πιστεύω ότι πρέπει να τα αλλάζουμε όλα γύρω μας. Την επόμενη φορά όμως, θα ποντάρω στο μηδέν, να δω που θα με βγάλει.

Πιστεύω

 

Δεν έχω πια σε τι να πιώ

Σε τι να χτυπήσω τον πάτο του ποτηριού μου στο τραπέζι

Και σε τι να το υψώσω

Πριν στα χείλη μου το βάλω

 

Οι αγάπες μίσεψαν

Και στον έρωτα πια δεν πιστεύω

Τους φίλους πάντρεψα

Και άλλους τους έθαψα

 

Απ’ την οικογένεια απαγκιστρώθηκα

Και αποκαθήλωσα τις αξίες της

Σταθερή δουλειά βρήκα

Και τους λογαριασμούς μου πληρώνω στην ώρα τους

 

Αυτά που ήταν να έρθουν

Τα πρόδωσα

Αυτά που θα έρθουν

Πια δεν με ενδιαφέρουν

 

Ταξίδια στα λόγια

Συναυλίες που ο ήχος τους ξεθώριασε

Όνειρα που ξύπνησαν

Συνειδητοποίηση, κύβος δίχως πλευρές

 

Ένας μπλε Τρελός έμεινε να μου κάνει συντροφιά

Δίπλα σε μια κίτρινη πολυθρόνα

Με τραγούδια χωρίς στίχους, κόκκινα

Σαν το κρασί μου

 

Στυφό, τα βράδια να μουδιάζει

Ζεστό, την καρδιά να κάμει απαλή

Το στόμα, του νου τη σκέψη να απαντά

«Μια Κοινωνία χωρίς Πίστη»

Πότε στα παραμύθια πάψαμε να πιστεύουμε;

 

Γίνηκε η βία γύρω μας τόσο οικεία που οι δράκοι δε μας τρομάζουν.
Τους ήρωες κλείσαμε σε ένα κελί και πια κανέναν δεν περιμένουμε για να μας σώσει.
Πρέζα και σύριγγες στους δρόμους δεν μας ταράζουν.
Μας αποχαύνωσε η τηλεόραση, μήλο κανένας δεν χρειάζεται να κοιμηθεί.

Παλάτι κάνανε οι άστεγοι το χαρτόνι.
Τους άδειους τσίγκους βατράχι έντυσαν για να φιλήσεις.
Θαρρείς πως μίκρυναν, γινήκαν νάνοι.
Μιας και η Χιονάτη άλλαξε δρόμο μην της μιλήσεις.

Κάποιοι αποκρίθηκαν, πάντα πιστεύαμε σ’ αυτά, ποτέ δεν πάψαμε.
Ένας τραγούδησε, τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια ούτε και ψέμα.
Ήταν και εκείνοι που είχαν τους λόγους τους και δεν πιστέψανε ποτέ, ούτε και ψάξανε.
Πες μου μονάχα, πως να πουλήσει η ιστορία χωρίς μια στάλα αίμα;

Σε ένα πλανήτη μόνοι, πότε θα κατοικήσουμε;
Σ’ ένα φεγγάρι που η μοναξιά δε θα μας νοιάζει.
Και αν τριαντάφυλλο μάθουμε να φροντίζουμε.
Ίσως και η αγκαλιά να δίνεται σφιχτά.

Είναι βρεγμένου ευκαλύπτου η μυρωδιά.
Στις πρώτες εκείνες εκδρομές.
Τότε που άρχισες όνειρα να κάνεις, πέραν εκείνων που κάναμε παιδιά.
Τότε ξεκίνησαν και του μυαλού οι διαδρομές.

Και άρχισε ο νους να συλλογιέται πως δε σε πίστεψε ούτε η μάνα, μήτε ο πατέρας.
Και απαντήσεις βιάστηκες και εξηγήσεις βάλθηκες εσύ να δώσεις.
Ήταν και άλλοι, είπαν πως δεν τους κάνεις, λίγος πως ήσουν στο τέλος της μέρας.
Και ήταν και εκείνοι που σε απείλησαν μα δε κατάφεραν, πως να ενδώσεις;

Χοντρός αρχιλοχίας που το χαμόγελο ήθελε να σου κόψει.
Πέντε ημέρες φυλακή σου έταξε αν εαυτό δεν αρνηθείς.
Τη γύμνια της ψυχής του αλήθεια πως να την κρύψει;
Στο πρόσταγμά του αρνήθηκες ευθύς μπροστά του να σταθείς. .

Και στέκεις μόνος με ένα χαμόγελο αφελές.
Το άσπρο άτι να προσμένεις να φανεί.
Μιαν ιστορία που άκουσες προχθές.
Και η μυρωδιά του ευκαλύπτου που έχει πια τώρα χαθεί.

Photo: Thanasis Xenos

Αρχική δημοσίευση: https://www.nostimonimar.gr/pote-sta-paramithia-papsame-na-pistevoume/

Με ένα βόλο στη τσέπη

 

«Ἐρημικά, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οἱ σκάλες, τὰ δωμάτια.
Οὔτε κανεὶς πιὰ ξέρει
ἂν πάλι θ᾿ ἀνατείλουν
τὰ παιδικά σου μάτια.»

Κώστας Καρυωτάκης – Ωδή σ' ένα παιδάκι  

 

Μια σκέψη περίεργη τα βράδια, επιστρέφοντας σπίτι σε συντροφεύει τον τελευταίο καιρό. Πως φυλακή και καταφύγιο θα είναι για πάντα το παιδικό σου δωμάτιο.

Από το πατρικό σου όταν καμία φορά περνούσες, δειλά άνοιγες και έμπαινες να εξερευνήσεις το δωμάτιό σου το παλιό. Κανα δυο αναμνήσεις έβαζες στο κασετόφωνο του μυαλού να παίζουν πριν κλείσεις ξανά το φως.

Στο ξύλινο πάτωμα μπορούσες και διέκρινες καθαρά την μεσημεριανή αναστάτωση που προκαλούσαν οι πολύχρωμοι βόλοι σου όταν γλιστρούσαν νωρίτερα της ώρας τους από τις παλάμες σου. Ποτέ δε δέχτηκες πως το πλήγωναν αλλά πως ψίχουλα σμίλευες, το δρόμο σου να βρεις, αν κάποτε θελήσεις.

Μετρούσες επίσης με τούτο τον τρόπο, τα όρια των κοντινών σου ανθρώπων. Ανακάλυψες πόσους βόλους αντέχει το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι να σπάσει. Έτσι κάπως έμαθες να μετράς και τους ανθρώπους. Ανυπόφορη γίνεται όμως η ζωή όταν τελικά επιλέγεις να είσαι με αυτούς που σου βγαίνουν απλώς «περισσότεροι».

Και όταν μετά από χρόνια σιχάθηκες να μετράς και η κόπωση της ενήλικης σκέψης καταβρόχθισε την καθημερινότητά σου, ήθελες απλώς, μόνον να νιώθεις.

Μια τελευταία φορά ψηλάφισες τα ψίχουλα σε εκείνο το πάτωμα καταλήγοντας στη γωνιά που είχες χαράξει μια μικρή, στραβή γραμμή, που μόνο αν πλησίαζες πολύ μπορούσες να τη δεις. Ήταν το κέντρο του κόσμου σου. Σε εκείνο το σημείο, αμέτρητες φορές είχε φυτέψει ο νους, σημαίες από τις κατακτήσεις και τους πλανήτες που κούρσευες. Κουλουριάστηκες εκεί και ανάσανες.

Αποκοιμήθηκες όπως όταν σκέπαζες ολόκληρο το κεφάλι σου και άφηνες μια μικρή τρύπα στην κουβέρτα, ίσα να παίρνεις λίγο αέρα. Σαν να έφτιαχνες κέλυφος ήταν. Προστάτευες τα όνειρά σου κανένας να μην στα αρπάξει. Να ξυπνήσεις το πρωί και να τα αραδιάσεις σε κάθε βήμα σου μπροστά.

Μα όταν ξύπνησες και ξεκουρνιάστηκες από εκείνη τη γωνιά, θυμήθηκες πως τελικά τα όνειρά σου είχες φυλακίσει σε αυτό το δωμάτιο. Ανάμεσα στις σελίδες βαρετών βιβλίων ξεθώριαζε μέρα με τη μέρα η φαντασία σου και τα σχέδιά σου για το πως θα μείνεις για πάντα παιδί.

Σηκώθηκες απότομα και σε ένα κουτί έκλεισες όλες τις αναμνήσεις σου μαζί με εκείνες τις στραβοφτιαγμένες χειροτεχνίες που είχες βγάλει για λίγο από το συρτάρι σου. Ποτέ δε σε στεναχώρησε που ήταν στραβές. Στραβά πως λόγιζες τον κόσμο σου προσάπτανε και πως ο δρόμος σου ευθύς πρέπει να είναι, ποτέ λοξά μη ρίχνεις τη ματιά σου μάθανε. Αυτό σε πλήγωνε περισσότερο, πως δεν πήρες τη ζωή όπως ήθελες, λοξά.

Τραβώντας πια μόνιμα πίσω την πόρτα, ένα βόλο μονάχα, βαθιά την τσέπη έβαλες να σου θυμίζει πως ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις τα παιδικά σου όνειρα.

Να σου θυμίζει ότι πάντα θα υπάρχει ένα παιδί μέσα που θα προτιμάει να σπάει την ησχυχία της Κυριακής παρά να μένει σιωπηλό.

Photo: Thanasis Xenos

Αρχική δημοσίευση: https://cignialo.gr/me-ena-volo-sti-tsepi/

Η Αισιοδοξία της Ασημαντότητας

Υπάρχει άραγε, οδηγός αισιοδοξίας;

Συμβουλές για το πώς να είμαστε αισιόδοξοι έχουμε ακούσει όλοι μας μια Κυριακή μεσημέρι από κάποιον φίλο. Oι συμβουλές όμως, σαν τα αρώματα, μυρίζουν διαφορετικά σε κάθε επιδερμίδα. Στα σκατά επίσης, δε μυρίζουν καθόλου. Τι να τις κάνεις λοιπόν τις συμβουλές αν η ζωή σου είναι σκατά;

Είναι η δεύτερη φορά που προσπαθώ να γράψω δυο λέξεις για την αισιοδοξία και η αλήθεια είναι ότι η σκέψη μου, αν και από άλλο μονοπάτι, καταλήγει ξανά στο θάνατο.

Την πρώτη φορά απέφυγα να βρω μια ευθεία απάντηση στο πως μπορώ να είμαι αισιόδοξος. Ξεκινώντας το συλλογισμό μου από το ότι ο θάνατος είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μας, απλώς πέρασα τις λέξεις ένα ευχάριστο τυρκουάζ μανό. Κράτησε μονάχα μερικά εικοσιτετράωρα. Σε γενικές γραμμές, το νόημα ήταν, πως γνωρίζοντας ότι η ζωή θα τελειώσει κάποια στιγμή ας τη ζήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του. Ας τη ζήσει ο καθένας όπως επιτάσσει ο προσωπικός του οδηγός ευτυχίας.

Στην προσπάθεια μου αυτή να ζήσω δηλαδή τη ζωή μου σύμφωνα με τα δικά μου θέλω, ύψωσα  για λάβαρο στην επανάσταση της καθημερινότητάς μου την φράση "στα αρχίδια μου". Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω εκεί όλα όσα με ενοχλούσαν και με στρέσαραν. Τους μαλάκες στη δουλειά, τους μαλάκες στον δρόμο, τους  μαλάκες στις ουρές και φυσικά τον μαλάκα εαυτό μου και όσες μαλακίες έχω κάνει και νιώθω τύψεις. Έγραψα τελικά, τις τύψεις μου τις ίδιες.

Μετά από πολύ γράψιμο, ακατάσχετη βωμολοχία και απόλυτη αδιαφορία για το αγαπημένο είδος του μαλάκα, μπορώ να πω ότι ένιωσα αρκετά πιο ελαφρύς. Μα στο μεταξύ οι λέξεις ξέβαψαν και οι λέξεις γυμνές, πονάνε.

Πονάνε κυρίως,  δυστυχώς, όταν τις ξεστομίζεις ο ίδιος.

Γράφοντας κόσμο και κοσμάκη έφτασα στο άλλο άκρο. Εγωιστής και επιπόλαιος ξεκίνησα να ξαμολάω κουβέντες, απερίσκεπτα, χωρίς πολλές φορές αίσθηση αν πληγώνω κάποιον. Συνειδητοποίηση και αδιέξοδο. Μια από τα ίδια και νέα αναζήτηση αισιοδοξίας.

Άσχημο να φτάνεις στο άλλο άκρο αλλά όταν πια ξεκινήσεις την επιστροφή είναι αρκετά πιθανό να πέσεις επάνω σε αυτό που αρχικώς αναζητούσες. Δε είναι όμως πως βρήκα τον τρόπο να είμαι αισιόδοξος. Μου αρκούσε να καταλάβω πως τελικά ο εγωισμός μου με έκανε απαισιόδοξο.

Δεν μιλώ για  τον εγωισμό που σε πιάνει γιατί σε έχωσε ένας μαλάκας στη δουλειά. Ούτε για τον εγωισμό που σε ανάβει γιατί κάποιος σε έκλεισε στο δρόμο. Ούτε καν όταν σου παίρνουν τη θέση σου στην ουρά.  Είναι ο εγωισμός του να θεωρούμε τους εαυτούς μας αρκετά σημαντικούς σε αυτό τον κόσμο.

Ένας στα έξι δις αυτού του κόσμου είμαι απλώς σαν ένα μυρμήγκι στο μπαρ δίπλα στο ποτό μου. Ίσως αυτό να είναι και πιο σημαντικό ως συντροφιά. Και η ζωή μου, είναι ή δεν είναι σκατά, όταν θα τελειώσει, δύο το πολύ γενιές ανθρώπων, του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντός μου, θα κλάψουν. Οι υπόλοιποι δε θα καταλάβουν τίποτα.

Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε πως ο θάνατός μας δε θα σταματήσει την κίνηση της γης, τότε μάλλον θα καταλάβουμε ότι κάποια πράγματα είναι πραγματικά ασήμαντα για να σκάμε. Οι ίδιοι είμαστε ένα μικρό τίποτα για να λογίζεται μια θέση σε μια ούρα αρκετά σημαντική.

Η ζωή μας τελικά είναι πολύ μικρή και ασήμαντη για να είμαστε απαισιόδοξοι.  

Ας τη ζήσουμε, απλώς.

 

Photo: Thanasis Xenos

Αρχική δημοσίευση: https://cignialo.gr/i-aisiodoksia-tis-asimantotitas/

Νοσταλγία

Πόσους Θανάτους άραγε ζούμε

Και πόσες Ζωές θανατώνουμε

Γυρεύοντας μιαν αγάπη να νοσταλγήσουμε

Έστω μικρή

Αυτή που ανταμώσαμε 

Με θάνατο στο ζύγι ίση βγαίνει

Αυτή που λαχταρίσαμε 

Χαμόγελο, ένα, γέννησε πικρό

Και αν η ζωή είναι τρανή 

Ο έρως την έκανε χτικιό

Σαν να’ ναι γλέντι παντοτινό 

Μη γιορτινό 

Μισή αγάπη μου είπες ζούμε 

Όχι από πάθος μισερό 

Είναι που η σκέψη, τον έρωτα κάνει ζοφερό 

Κατάρα· ο έρως είναι τελικά, που πάντα νοσταλγούμε 

Photo: Thanasis Xenos

Αρχική δημοσίευση: https://cignialo.gr/nostalgia/