Δεν έχω πια σε τι να πιώ
Σε τι να χτυπήσω
τον πάτο του ποτηριού μου στο τραπέζι
Και σε τι να το
υψώσω
Πριν στα χείλη
μου το βάλω
Οι αγάπες
μίσεψαν
Και στον έρωτα πια
δεν πιστεύω
Τους φίλους πάντρεψα
Και άλλους τους έθαψα
Απ’ την
οικογένεια απαγκιστρώθηκα
Και αποκαθήλωσα τις
αξίες της
Σταθερή δουλειά
βρήκα
Και τους λογαριασμούς
μου πληρώνω στην ώρα τους
Αυτά που ήταν να
έρθουν
Τα πρόδωσα
Αυτά που θα
έρθουν
Πια δεν με ενδιαφέρουν
Ταξίδια στα
λόγια
Συναυλίες που ο ήχος
τους ξεθώριασε
Όνειρα που
ξύπνησαν
Συνειδητοποίηση,
κύβος δίχως πλευρές
Ένας μπλε Τρελός
έμεινε να μου κάνει συντροφιά
Δίπλα σε μια
κίτρινη πολυθρόνα
Με τραγούδια χωρίς
στίχους, κόκκινα
Σαν το κρασί μου
Στυφό, τα βράδια
να μουδιάζει
Ζεστό, την
καρδιά να κάμει απαλή
Το στόμα, του νου
τη σκέψη να απαντά
«Μια Κοινωνία
χωρίς Πίστη»
