Μαύρη Δευτέρα

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να σου πουν αρκεί να είσαι διατεθειμένος να την ακούσεις. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις συμβουλές. Όλοι έχουν να σου δώσουν από μια. Η διαφορά προκύπτει από το ότι, τη συμβουλή συνήθως, την ακούς θες δε θες. Η ιδιαιτερότητα από την άλλη έγκειται, όχι στο αν θα τις ακούσεις αλλά στο αν τελικά θα τις ακολουθήσεις.

Μικροί δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε ακόμα και τις πιο απλές οδηγίες, κυρίως των γονιών και ακολούθως όλων των υπολοίπων σοφών που συναντούσαμε στο διάβα μας. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως είναι πιο δύσκολο να ακολουθήσουμε τις συμβουλές που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στους άλλους.  

Υπάρχουν όμως και αυτές οι συμβουλές που, και τις ακούσαμε οικειοθελώς, και τις έχουμε εφαρμόσει πολλάκις, και τις μεταλαμπαδεύσαμε με την ίδια θέρμη που είχαν μεταφερθεί σε εμάς. Έτσι και εγώ έχω έναν μπάρμπα που πάντα μου έλεγε.

«Κοίτα να δεις. Όταν λόγου χάρη, δίνεις εξετάσεις, συμμετέχεις σε κάποια δύσκολη συνάντηση ή εν πάση περιπτώσει βρίσκεσαι σε κατάσταση άγχους, να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι πως είσαι σε κάποια μακρινή, ερημική παραλία με καταγάλανα νερά. Αφού κάνεις τη “βουτιά” σου, μετά από λίγο άνοιξε τα μάτια σου και να είσαι σίγουρος ότι θα αντιμετωπίσεις καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.»

Ήταν όντως μια από τις συμβουλές που με ευλάβεια ακολουθούσα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Υπήρξαν πολλές φορές που βυθίστηκα στα λόγια του και σε τόπους μακρινούς καταφέρνοντας να προσπεράσω μικρούς και μεγάλους καθημερινούς σκοπέλους. Μπορώ να θυμηθώ επίσης και μερικές περιπτώσεις που με ύφος σοφού, όπως εκείνων που κορόιδευα, έδωσα αυτή τη συμβουλή σε νεότερους από εμένα.

Ερχόμαστε όμως στο τώρα. Στον σκόπελο που λέγεται Δευτέρα μετά τις διακοπές. Όλου του κόσμους τις Κυριακές, τις συννεφιασμένες, τις έχουν χιλιοτραγουδισμένες, αλλά για αυτή τη μαύρη την καταραμένη τη Δευτέρα τσιμουδιά, κιχ.

Και ναι, της Δευτέρα αυτής, που ξυπνάς κάτω από το ταβάνι του δωματίου σου και όχι κάτω από κάποιο αλμυρίκι, ανεξαρτήτως αν έχεις κάποια δουλειά να κάνεις ή όχι, αξίζει να της αφιερωθεί ένα τραγούδι. Αυτή τη Δευτέρα, ο νόστος, δεν είναι γλυκός. 

Αξίζει επίσης κάποιος να σου δώσει και καμία καλή συμβουλή για το πώς θα την περάσεις. Συμβουλές για τους πόνους καρδιάς και σώματος έχουμε ακούσει όλοι μας τόσες τουλάχιστον όσες και οι μέρες που ζούμε. Προτάσεις για επαγγελματική εξέλιξη επίσης. Οπωσδήποτε έχουμε λάβει συμβουλές για τα παιδιά, για το σκύλο, τη γάτα, τα νύχια, τα ρούχα, το αλάτι στο φαγητό, το κακό το μάτι και ότι χωράει ο νους ενός μη φυσιολογικού ανθρώπου. Αδιανόητο πόσες λάθος προτάσεις έχουμε ακούσει για να πάρουμε, αν μπορέσουμε κάποια στιγμή, έστω και μια σωστή απόφαση.

Τι μπορείς όμως να κάνεις για να περάσει αναίμακτα αυτή η Δευτέρα; Ποτά, φλερτ και περατζάδες αποκλείονται εν τη γενέσει οποιασδήποτε τέτοιας σκέψης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν μεγαλύτερο το αίσθημα έλλειψης αυτών που έζησες τις περασμένες βδομάδες, παρά θα το απαλύνουν. Και άντε πες πως έφτασες στο βράδυ, αυτό φεύγει εύκολα. Για πες μου, η μέρα πως περνάει; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συμβουλή να δώσω αλλά ευτυχώς έχω ένα χρόνο περίπου για να βρω μια. 

Το μόνο που μπορώ να καταθέσω ως ημίμετρο, είναι πως, η μόνη στιγμή που κατάφερα να ξεφύγω
από τη σκληρή επάνοδο στην καθημερινότητα, ήταν όταν η λίγη άμμος που είχε απομείνει στα παπούτσια μου έγινε αισθητή. Όσο και αν προσπάθησα να φανταστώ παραλίες και γαλανά νερά, ότι πιο κοντινό σε διακοπές ήταν αυτοί οι κόκκοι.

Οπότε απλά, μην τινάζετε παπούτσια και σανδάλια!  

Γράμμα δίχως παραλήπτη.

"Είναι μεγάλη τέχνη να χάνεις το χρόνο σου"

(Μ.Καραγάτσης)

Διακοπές. Ξεκίνησα ένα βιβλίο μετά από καιρό, δεν ήθελα πια να χάνω το χρόνο μου μετρώντας βότσαλα στην παραλία. Βότσαλο και λεπτό χαμένο. Κάθε λεπτό απ' αυτά ζωής φύρα. Σε αυτό λοιπόν το βιβλίο αναγραφόταν η παραπάνω φράση. Προφανώς ο "θεός των βιβλίων" με έβαλε σε πειρασμό να το αφήσω μισό αφού θα μπορούσα πλέον να θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.

Καλοκαίρι. Κορμιά χαμαιλέοντες. Στην πρώτη επαφή με τη θάλασσα λευκά θα κρυφτούν στη λευκή άφρη της θάλασσας. Δυο μέρες μετά, κοκκινόχωμα και θάμνοι ηλιοκαμένοι, πορφυρόξανθοι λόφοι θα τα κρύψουν αναψοκοκκινισμένα σαν τους διαβαίνουν. Σε μια βδομάδα μελαχρινά, πόθο αναβλύζουν στους νυχτερινούς περιπάτους καθώς ένα γίνονται με το γλυκό σκοτάδι.

Μεγάλωσα για να πιστεύω πλέον σε έρωτες και αγάπες καλοκαιρινές, σκέψεις σχεδόν παιδικές. Μεγάλωσα όμως αρκετά για να καταλάβω πως τον καιρό μου έχασα  μένοντας ακίνητος φοβούμενος τη ντροπή που ίσως νιώσω αν γίνω και πάλι λίγο παιδί. Ένα παιδί που αψηφά τους κινδύνους που εγκυμονεί η έκθεση των συναισθημάτων και η ντροπή της απόρριψης, ίσως και η χλεύη αυτών που νιώθει. 

Ακίνητος από σήμερα δε μπορώ να μένω. Δεν θέλω. Λόγοι πολλοί και μία αΚαταμάχητη επιθυμία να μην αφήνω το χρόνο να γλιστρά χωρίς τουλάχιστον να προσπαθώ να τον παγιδεύσω σε μια ανάμνηση. 

Σχόλη να' ταν ο χρόνος όλος. Μα δεν είναι και να που ο χρόνος τύραννος δεν αφήνει περιθώρια για κινήσεις μετρημένες, στοιχισμένες και κουβέντες προσεχτικά ειπωμένες μήπως και οι πιθανότητες να συναντήσω ένα χαμαιλέοντα γίνουν περισσότερες. Έναν που όσο και αν μασκαρευτεί πάντα στα μάτια μου θα ξεχωρίζει αφού η ομορφιά του δε θα έχει ταίριασμα όπου και αν περπατάει.

Γύρευα τα βράδια μια μορφή που θα ξεπρόβαλε στις καλοκαιρινές εξόδους ανάμεσα σε παρουσίες αδιάφορες όπως προβάλουν τα βαπόρια στων νησιών τα μικρά λιμάνια, ένα βαπόρι λαμπιοστολισμένο με μια μονάχα θέση επιβάτη. Μορφή που ίσως μου έδινε μια σκέψη άσβεστη την ώρα που θα έπεφτα να ξεκουράσω μάτια και ψυχή, συντροφιά μέχρι το πρωί. Σαγηνεύτηκα μα δε σε σαγήνεψα. 

Κάποιος απροσδιόριστος θεός διάλεξε άλλο μονοπάτι να περπατήσω. 

Μέρα μεσημέρι ξεπρόβαλε και όχι βράδυ. Λιτή μορφή χωρίς στολίδια. Στάθηκα για να περάσει. Χαμόγελο και ένα νεύμα ευγενικό αρκούν όταν το κορμί σου στην καυτή λαμαρίνα του αμαξιού ξεβράζει κάθε ελπίδα έρωτα.

Οξύμωρο. Μια στιγμή ακινησίας ώθηση για να νικήσω την καθηλωτική δειλία ανθρώπου που φυλακίζει αισθήματα σε σφραγισμένα χείλη. 

Ποθώ να σε δω ξανά. 

"Τα παραπάνω λέξεις σε χαρτί μακάρι να ήτανε γραμμένες. Μορφές του πόθου χαμαιλέοντες, αλλάξανε και γίνηκαν χίμαιρες. Καλοκαίρια που μένουμε βουβοί. Αγάπες που αφήσαμε να μπουν στο πλοίο χωρίς ξεπροβόδισμα..."