Απώλεια

Η απώλεια στην απώλεια χάνεται  

Όχι γιατί παύεις να τη ξεχνάς 

Μα είναι που μπερδεύονται 

Οι μυρωδιές των αναμνήσεων 

Μοναδικοί γεννιούνται οι πολλοί  

Και κάποιοι καταραμένοι  

Της μάνας τους την αγκαλιά 

Τη ζούνε μοιρασμένη 

Μα στην κατάρα βρήκα τρόπο 

Σε δυο φευγιά, σε μια βραδιά 

Από μισή αγκαλιά 

Να δώκω

Και από τις μυρωδιές 

Οι πιο έντονες θα μείνουν 

Να μη μ’ αφήνουν να ξεχνώ

Πως η απώλεια πονά

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικώς στη σελίδα "σινιάλο" στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://cignialo.gr/apoleia/

Γιατί ξεχάσαμε να ζούμε;

Κάθε γουλιά από τον πρωινό καφέ, μια διαδρομή μας φέρνει στο νου, από εκείνες που κάναμε παλιά. Σπιθαμή προς σπιθαμή τον τόπο ετούτο γυρίσαμε. Σε κάθε εκδρομή, τοπία αντικρίζαμε που έκλεβαν τη λαλιά μας. Ένα ταξίδι ήταν η ζωή μας, μόνιμο· όμορφο.

Θάλασσες μακρινές ανακαλύπταμε και την αλμύρα τους δρέπαμε ταΐζοντας τα κορμιά μας. Δεν σταματούσες θυμάμαι να ζητάς φιλιά από αλάτι γεμάτα. Και σαν ο ήλιος έπεφτε στους γυάλινους κόκκους της άμμου που έμεναν στα μαλλιά μας, όψη αιώνια μας χάριζε, αγάλματα σμιλεμένα από αγάπη.

Και όταν οι ακτίνες του αντάμωναν ανέμους απαλούς, ζωγράφιζαν με ασημένια και γαλάζια χρώματα τους ατέλειωτους ελαιώνες που συναντούσαμε. Τα φύλλα και οι καρποί, κύμα σχημάτιζαν στεριανό και με το δάχτυλο το πέραν έψαχνες να δείξεις.

Ερχόταν και η σειρά μου να σου δείξω, κορυφές απάτητες, θυμάρι ποτισμένες.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, κόκκινο χώμα και πέτρες πίσω αφήναμε και πάντα σε ρωτούσα,

«Τρελέ που με πηγαίνεις; Ο κόσμος θα πει πως σάλεψες!»

Και όταν τον ουρανό σχεδόν αγγίζαμε, το χέρι μου κρατούσες.

Τη θέα πρόσταζες να δω και τότε αποκρινόσουν,

«Από εδώ επάνω, ο κόσμος όλος είναι δικό σου».

Σαν πύρωνε ο δρόμος της κατάβασης, πηγές που έβγαζαν βάλσαμο έβρισκες, το στόμα μου να βρέξω. Μα δε σταμάταγες να με φροντίζεις, φραγκόσυκα και φρούτα αδέσποτα στην μπλούζα σου έβαζες και με τρατάριζες. Πάντα με την ίδια λάμψη στα μάτια, πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο. Σαν παιδί έκανες σαν έτρεχες μέσα σε εκείνες τις μπανανιές και ύστερα σε εκείνη τη φυτεία με τα καλαμπόκια που σε κάστρο Ιπποτικό κατέληγε. Χατίρια ποτέ δε μου χάλασες. Αυτά όριζες ως τιμή που έπρεπε να υπερασπιστείς.

Και ήταν φορές πολλές που σου ζητούσα μια στάση μικρή να κάνουμε, να απλώσουμε τα χέρια μας σε πράσινα και κίτρινα λιβάδια, τα σωθικά μας να γεμίσουμε με αρώματα της φύσης. Στο γύρισμα του κεφαλιού, χρόνο έβρισκες περίσσιο, λουλούδια κάθε λογής να μου προσφέρεις.

Σε ξωκλήσια λευκά, με γαλάζιους τρούλους, σε μακρινά νησιά, λουκούμια με γαρύφαλλο μας φίλεψαν. Και σε μοναστήρια πέτρινα, με καμπαναριά επιβλητικά, σε άγρια βουνά, με γλυκό τριαντάφυλλο μας γλυκάνανε.

Σε ίσκιο από πλατάνια ξαποστάσαμε όταν ο δρόμος μας ήταν μακρής και σε εκείνον από φοινικιές δροσίσαμε τον πόθο μας. Τα όνειρά μας όμως, ποτέ δε τα σκεπάσαμε, τα αστέρια καρτερικά περιμέναμε κάθε βράδυ να τα φωτίσουν.

Τη χορτάσαμε τη ζωή μας πότε με μέλι από έλατο και πότε από ανθούς. Με μυρωδιές τη ντύσαμε, που άλλοτε έφερνε ο Ζέφυρος και άλλοτε ο Απηλιώτης. Χορέψαμε στους χτύπους από τις στάλες της βροχής και στο τραγούδι των ηλιοκαμένων τζιτζικιών. Τη χορτάσαμε τη ζωή μας.

Για πες μου όμως τώρα που σώθηκε ο καφές.

Γιατί ξεχάσαμε να ζούμε;

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικώς στη σελίδα "σινιάλο" στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://cignialo.gr/giati-ksechasame-na-zoume/

Μια Καλησπέρα και ένα Φιλί...

“Έλα κοντά μου να σου δώκω ένα φιλί.”

Ένα φιλί και ένα φίλεμα από τη γιαγιά σου που ποτέ δε γύρεψε ανταπόδοση.

Έτσι είναι οι γιαγιάδες, της μάνας σου η μάνα, 2 φορές μητέρα. Και το φιλί της, χίλια άλλα!

Λουκουμάδες, γαλακτομπούρεκο, μουσακάς και γεμιστά με σταφίδα και κουκουνάρι.

Χαρτζιλίκι στα κάλαντα. Καραμέλες κρυφά από τη μητέρα σου και παραμύθια να κοιμηθείς. Γιατροσόφια από το χωριό και μια μόνιμη αγκαλιά ασπίδα στο μάλωμα του πατέρα. Ένα χάδι στα μαλλιά και το φιλί.

Χίλια άλλα φιλιά το φιλί της και χίλιες εικόνες και αναμνήσεις. Χίλια ευχαριστώ να πεις δεν είναι αρκετά μα για εκείνη όλα περιττά.

Για εκείνη το ευχαριστώ, το δικό της γιατρικό είναι η χαρά σου. Να σε βλέπει μονάχα να χαμογελάς. Και έτσι καταλαβαίνεις γιατί ποτέ δε σε μάλωσε. Η μόνης της «τιμωρία» εκείνες οι σύντομες κοφτερές ματιές με τα χέρια στη μέση και αν αχ. Ήξερες όμως ότι μόλις με νάζι στην ποδιά της, που μύριζε καφέ και θυμάρι, τυλιχτείς το λιγότερο που θα εισέπραττες θα ήταν μια φέτα με βούτυρο Κερκύρας και ζάχαρη ή έστω ένα ζεστό ρυζόγαλο με μπόλικη κανέλα!

Και πέρασαν χρόνια αρκετά και χόρτασες από κούφια φιλιά και άδειες αγκαλιές από ανθρώπους περαστικούς.

Και πέρασαν τόσα άλλα και συνάντησες κορίτσια και αγόρια, άντρες και γυναίκες που αντί για φιλιά, φιλί σου είχαν φυλαγμένο. Ένα μονάχα.

Και στην αρχή δεν το κατάλαβες, ξένο σου φάνηκε. Στο τέλος ενός μηνύματος ένα φιλί, στο τηλέφωνο για καληνύχτα πάλι ένα, μόνο του! Και για φτωχό το κατηγόρησες αφού στον πληθυντικό είχες πια συνηθίσει. Ένας πληθυντικός χωρίς περιεχόμενο όμως.

Η Τατιάνα και η Όλγα, Φιλί!

Πήρε καιρό να κάνεις τη σύνδεση. Όχι πως κρατούσαν όλοι τους γλυκό να σε τρατάρουν μα με ένα φιλί πόσα είχαν πραγματικά να σου δώσουν. Μια μόνο αγκαλιά σφιχτή να σου θυμίσει ότι καταφύγιο μπορείς να βρεις σε δυο χέρια μέσα.

Και από ένα φιλί σε μια καλησπέρα.

“Κάπου στα πενήντα ο συμβιβασμός με τον θάνατο αρχίζει πια και σβήνει αργά αλλά σταθερά το φόβο. Και ενώ φοβάσαι λιγότερο το θάνατο όλα τα άλλα αρχίζουν να σε φοβίζουν περισσότερο.” … μου είπε μια μέρα ο Κύριος Τάσος.

Είναι εύκολο να προσπερνάς τους ανθρώπους. Απλώς κατεβάζεις το βλέμμα, επιταχύνεις το βήμα σου και περνάς δίπλα τους κρατώντας την ανάσα σου ελπίζοντας πως δε θα σου μιλήσουν και αναγκαστείς να ανταποδώσεις.

Αν όμως σταθείς έστω για μια στιγμή, για μια καλησπέρα, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί σου. Να μοιραστούν σκέψεις που μόνο στον εαυτό τους είχαν το θάρρος να εκφράσουν.

Μπορεί από ευγένεια να σταματήσεις την πρώτη φορά ή από μια απλή αίσθηση συμπόνιας αλλά γρήγορα θα καταλάβεις ότι έχεις πολλά περισσότερα να πάρεις σε σχέση με την καλησπέρα που θα δώσεις.

Και αν οι μεγαλύτεροι φοβούνται όλα όσα γύρω τους συμβαίνουν, μιας που δεν μπορούν πια να τα κατανοήσουν, νιώθεις πως οι νεότεροι φοβούνται τους ίδιους τους ανθρώπους και αυτά που έχουν να τους πουν.

Ίσως ποτέ να μη ξεπεράσουμε τους φόβους μας αλλά πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας να μας θυμίζουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο μαύρο. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα θέλουν να μας βλέπουν χαμογελαστούς…

… με μια καλησπέρα, μια αγκαλιά και ένα φιλί.

ΥΓ: Σε μια ζωή που ήρθε, στις γιαγιάδες μου και στον Κύριο Τάσο με την καλησπέρα του.

Τα Μικρά και τα Λίγα...

Έναν καφέ θα βάλεις να ψήσεις, διπλό, βαρύ όπως συνηθίζεις να τον παραγγέλνεις και το στόμα σου γεμίζει από λέξεις. Πριν ακόμα ακουμπήσεις διστακτικά το φλιτζάνι στα χείλη μην και σε κάψει το καϊμάκι έχεις φτιάξει ήδη την εικόνα.

Βαρύ, διπλό, με μια κουταλιά ζάχαρη, να σπάει λίγο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που πας να κλείσεις το βάζο θα το ανοίξεις ξανά και μια κοφτή θα ρίξεις μέσα στον καφέ. Λίγο ακόμα γλύκα θα σκεφτείς. Κίνηση που μάλλον γίνεται σχεδόν μηχανικά.

Μηχανικά, λίγη ζάχαρη ακόμα. Λίγο αλάτι ακόμα, μια πρέζα, πριν ρίξεις το ταψί στη φωτιά.

Δε θα γίνει πιο γλυκός ο καφές, ούτε πιο νόστιμο το φαγητό. Περισσότερο τρέφουν το αίσθημα ολοκλήρωσης του δημιουργού, αίσθημα αυτοϊκανοποίησης. Αποδομήσαμε το λίγο παραπάνω μέσω της λογικής και πάλι όμως αύριο μια κοφτή θα ρίξουμε επιπλέον στον καφέ μας.

Μια αγκαλιά λίγο παραπάνω σφιχτή και αλλάζει ο κόσμος όλος.

Αχαριστία μπορείς να σκεφτείς. Το δέχομαι. Αλλά είναι πάντα αυτό το λίγο παραπάνω που τελικά κάνει τη ζωή μας πιο νόστιμη. Αυτό το λίγο που σε σπρώχνει να πας πιο πέρα. Εικόνες γεμάτες οι ζωές μας από τα μικρά και τα λίγα που μας έκαναν ευτυχισμένους.

Ένα πεταχτό φιλί, μια επαφή με την άκρη του δαχτύλου, ένα μονό κρεβάτι.

Μια μικρή εκδρομή, λίγες ακτίνες του ήλιου στη μεσημεριανή ραστώνη να περνάνε τα ξύλινα πατζούρια.

Λίγο κρασί στο ποτήρι μας.

Πάρε αυτό το λίγο και δώσε το σ' αυτόν που το έχει ανάγκη,  σ' αυτόν  που δεν έχει καθόλου. Όχι την εκδρομή χαζέ, την αγκαλιά. Και το λίγο έγινε πολύ, ο καφές του γλυκός και το φαγητό του νόστιμο.

Μη μου συγκρίνεις, δε με νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, δε με ενδιαφέρει και μη με κρίνεις. Αν μπορώ να δώσω παραπάνω; Ναι δίκιο έχεις. Μπορώ. Θέλω παρέα όμως, θέλω κάποιον δίπλα μου. Να πάμε μαζί, για λίγο στην αρχή. Μετά μόνος. Μπορώ.

Μονάχα μη μου ζητήσεις λίγο χρόνο παραπάνω, αυτό τον σπαταλήσαμε. Όχι σε μικρά πράγματα, σε ανούσια.

Λίγο παραπάνω άσε με να κοιμηθώ, πέντε λεπτά ακόμα, λίγο ακόμα να ονειρευτώ.