Μαύρη Δευτέρα

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να σου πουν αρκεί να είσαι διατεθειμένος να την ακούσεις. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις συμβουλές. Όλοι έχουν να σου δώσουν από μια. Η διαφορά προκύπτει από το ότι, τη συμβουλή συνήθως, την ακούς θες δε θες. Η ιδιαιτερότητα από την άλλη έγκειται, όχι στο αν θα τις ακούσεις αλλά στο αν τελικά θα τις ακολουθήσεις.

Μικροί δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε ακόμα και τις πιο απλές οδηγίες, κυρίως των γονιών και ακολούθως όλων των υπολοίπων σοφών που συναντούσαμε στο διάβα μας. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως είναι πιο δύσκολο να ακολουθήσουμε τις συμβουλές που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στους άλλους.  

Υπάρχουν όμως και αυτές οι συμβουλές που, και τις ακούσαμε οικειοθελώς, και τις έχουμε εφαρμόσει πολλάκις, και τις μεταλαμπαδεύσαμε με την ίδια θέρμη που είχαν μεταφερθεί σε εμάς. Έτσι και εγώ έχω έναν μπάρμπα που πάντα μου έλεγε.

«Κοίτα να δεις. Όταν λόγου χάρη, δίνεις εξετάσεις, συμμετέχεις σε κάποια δύσκολη συνάντηση ή εν πάση περιπτώσει βρίσκεσαι σε κατάσταση άγχους, να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι πως είσαι σε κάποια μακρινή, ερημική παραλία με καταγάλανα νερά. Αφού κάνεις τη “βουτιά” σου, μετά από λίγο άνοιξε τα μάτια σου και να είσαι σίγουρος ότι θα αντιμετωπίσεις καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.»

Ήταν όντως μια από τις συμβουλές που με ευλάβεια ακολουθούσα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Υπήρξαν πολλές φορές που βυθίστηκα στα λόγια του και σε τόπους μακρινούς καταφέρνοντας να προσπεράσω μικρούς και μεγάλους καθημερινούς σκοπέλους. Μπορώ να θυμηθώ επίσης και μερικές περιπτώσεις που με ύφος σοφού, όπως εκείνων που κορόιδευα, έδωσα αυτή τη συμβουλή σε νεότερους από εμένα.

Ερχόμαστε όμως στο τώρα. Στον σκόπελο που λέγεται Δευτέρα μετά τις διακοπές. Όλου του κόσμους τις Κυριακές, τις συννεφιασμένες, τις έχουν χιλιοτραγουδισμένες, αλλά για αυτή τη μαύρη την καταραμένη τη Δευτέρα τσιμουδιά, κιχ.

Και ναι, της Δευτέρα αυτής, που ξυπνάς κάτω από το ταβάνι του δωματίου σου και όχι κάτω από κάποιο αλμυρίκι, ανεξαρτήτως αν έχεις κάποια δουλειά να κάνεις ή όχι, αξίζει να της αφιερωθεί ένα τραγούδι. Αυτή τη Δευτέρα, ο νόστος, δεν είναι γλυκός. 

Αξίζει επίσης κάποιος να σου δώσει και καμία καλή συμβουλή για το πώς θα την περάσεις. Συμβουλές για τους πόνους καρδιάς και σώματος έχουμε ακούσει όλοι μας τόσες τουλάχιστον όσες και οι μέρες που ζούμε. Προτάσεις για επαγγελματική εξέλιξη επίσης. Οπωσδήποτε έχουμε λάβει συμβουλές για τα παιδιά, για το σκύλο, τη γάτα, τα νύχια, τα ρούχα, το αλάτι στο φαγητό, το κακό το μάτι και ότι χωράει ο νους ενός μη φυσιολογικού ανθρώπου. Αδιανόητο πόσες λάθος προτάσεις έχουμε ακούσει για να πάρουμε, αν μπορέσουμε κάποια στιγμή, έστω και μια σωστή απόφαση.

Τι μπορείς όμως να κάνεις για να περάσει αναίμακτα αυτή η Δευτέρα; Ποτά, φλερτ και περατζάδες αποκλείονται εν τη γενέσει οποιασδήποτε τέτοιας σκέψης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν μεγαλύτερο το αίσθημα έλλειψης αυτών που έζησες τις περασμένες βδομάδες, παρά θα το απαλύνουν. Και άντε πες πως έφτασες στο βράδυ, αυτό φεύγει εύκολα. Για πες μου, η μέρα πως περνάει; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συμβουλή να δώσω αλλά ευτυχώς έχω ένα χρόνο περίπου για να βρω μια. 

Το μόνο που μπορώ να καταθέσω ως ημίμετρο, είναι πως, η μόνη στιγμή που κατάφερα να ξεφύγω
από τη σκληρή επάνοδο στην καθημερινότητα, ήταν όταν η λίγη άμμος που είχε απομείνει στα παπούτσια μου έγινε αισθητή. Όσο και αν προσπάθησα να φανταστώ παραλίες και γαλανά νερά, ότι πιο κοντινό σε διακοπές ήταν αυτοί οι κόκκοι.

Οπότε απλά, μην τινάζετε παπούτσια και σανδάλια!  

Για τις παλιές αγάπες να μιλάς.

Το παραδέχομαι πως τα εφηβικά μου χρόνια πέρασαν λιώνοντας σε επανάληψη κασέτες με κομμάτια των Πυξ-Λαξ, τραγουδώντας για ανεκπλήρωτους έρωτες και εξυμνώντας αγάπες δυνατές.

Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν και μερικές «τελευταίες» επανενώσεις της αγαπημένης μας μπάντας και όπως με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, έρχεται η στιγμή που επαναπροσδιορίζεις και τα ακούσματά σου. Εάν όμως τύχει μετά από καιρό, να ακούσεις στο ράδιο κάποιο από εκείνα τα τραγούδια, με νοσταλγική διάθεση θα το σιγοτραγουδήσεις. Σαν τελειώσει το κομμάτι, καταλαβαίνεις ότι πλέον, είναι μάλλον δύσκολο να ταυτιστείς με αυτό που λένε οι στίχοι του. Κάπως έτσι έπιασα τον εαυτό μου προχθές να μουρμουρίζει «Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…».

Παλιές αγάπες, χωρισμοί, μικροί συναισθηματικοί θάνατοι.

Όταν χωρίζουμε, διάφορα αντικείμενα μένουν παρακαταθήκη, να μας θυμίζουν τις στιγμές που μοιραστήκαμε με ανθρώπους που ζήσαμε μαζί. Κάρτες, δώρα, μπλούζες, ένα σορό υλικά ερεθίσματα να μας γυρίζουν πίσω.

Προσωπικά η δικιά μου ζωή έχει γεμίσει από οδοντόβουρτσες παρατημένες και άδεια τάπερ. Και εντάξει, τις οδοντόβουρτσες τις πέταξα αλλά τα τάπερ πάντα κάπου χρησιμεύουν.

Βάζοντας ότι απέμεινε σε κούτες, με απελπισία ψάχνουμε πολλές φορές να βρούμε το γιατί, βλακωδώς αναζητούμε τι έφταιξε και τι πήγε στραβά. Τις απαντήσεις συνήθως τις βρίσκουμε όταν τελικά σταματήσουμε να βλέπουμε μόνο τα θέλω μας και επιτέλους σκουπίσουμε την εγωιστική μύξα που κρέμεται από τη μύτη όταν τα κλάματα βάζουμε.

Στιγμές άσχημες, λάθη, τσακωμοί και γκρίνιες, όλα στο πρόγραμμα είναι όταν δυο άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Δεν είναι όμως αυτές οι αιτίες για έναν χωρισμό ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο σημαντικές αν δυο άνθρωποι αγαπιούνται.

Τα δικά μας μεγάλα θέλω δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται με τα θέλω του άλλου. Αρκετά απλό σα σκέψη και σίγουρα ανακουφιστικό αν αποδεχτούμε ότι κάποια πράγματα απλώς δεν τσουλάνε, απλώς δε βγαίνουν. Δεν είναι ότι έπαψε η αγάπη να μυρίζει, είναι που κάποιος προτιμά να διαλέξει άλλο μονοπάτι γιατί αυτό θέλει, ξεκάθαρο και τίμιο.

Φαντάζει δε, πολύ πιο εγωιστικό να μη μιλάμε για τις παλιές αγάπες. Να «προστατεύσουμε» τον εαυτό μας από τι; Να μην πληγωνόμαστε από ανθρώπους που αγαπήσαμε και ούτως ή άλλως δε βρίσκονται στην καθημερινότητά μας; Μικρό και χαζό, τουλάχιστον.

Σίγουρα πληγωνόμαστε καμία φορά, όταν τα όνειρα που κάναμε μαζί τους, καταλήγουν να έχουν άλλον πρωταγωνιστή αλλά έτσι είναι η ζωή, αλλιώς τα φανταζόμαστε και αλλιώς τα φέρνει. Πόσο όμως πραγματικά αγαπήσαμε τις παλιές μας αγάπες όταν τη δική τους χαρά δεν τη νοιώθουμε πια και δική μας;

Οι λέξεις αυτές δεν αποτελούν τοτέμ αλτρουισμού ή ανωτερότητας. Είναι μονάχα η αποδοχή, πως για τους ανθρώπους που νοιάστηκες πραγματικά, είναι υγιές να σκέφτεσαι που και που, τι κάνουν και πως είναι. Να τους θυμάσαι ακούγοντας ένα τραγούδι και να εύχεσαι να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, όποιο δρόμο και εάν επέλεξαν στη δική τους ζωή.

Και αν είναι να έρθουν και άλλες αγάπες, δεν πειράζει να μην είναι δυνατές και έντονες, μικρές ή μεγάλες, ας είναι απλώς ειλικρινείς. Πάντα για εκείνες να μιλώ αν κάποτε τελειώσουν και να έχω μια αγκαλιά σφιχτή, σωσμένη, για να δώσω.