Μια μέρα δίχως πανοπλία

Οι μικρές παράξενες και αναπάντεχες στιγμές στο μεταίχμιο των προσωπικών μας περιόδων στη ζωή κάνουν τις αναμνήσεις εντονότερες. Μια στάλα χρόνου δηλαδή που την τρυπά η μύτη μιας βελόνας και η τρύπα μένει ανοιχτή να σου θυμίζει πως είναι ο έρωτας και ο θάνατος που αψηφούν της "φύσης" τους κανόνες.  

"Μια ανάμνηση έρωτα ανάμεσα στο τελευταίο ξέγνοιαστο καλοκαίρι απόλυτης αδιαφορίας για τα πάντα εκτός από το ποδήλατό και στο πρώτο φθινόπωρο που το μόνο που δε σε ένοιαζε ήταν αν θα βραχείς.

Σε εκείνη  την αλλαγή του καιρού, μια στάλα χρόνου στο λεωφορείο που δειλά μπήκες για πρώτη φορά  κατηφορίζοντας από τη γειτονιά σου στο κέντρο για ένα ραντεβού. Μια μάχη κατάκτησης.

Για βελόνα μια τρύπα, μια τρύπα στην αγαπημένη σου μπλούζα που από βραδύς φρεσκοπλυμένη έχεις ακουμπήσει στην καρέκλα για να φορέσεις σαν άλλη πανοπλία. Όμορφη αύρα και ατρόμητη αίσθηση πως την αγάπη σε αυτό το ραντεβού θα λαφυρίσεις.

Και η τρύπα έκανε μια "τρύπα" μόνιμη στο χρόνο.

Να κάνεις πίσω δεν προφταίνεις, να το ακυρώσεις δεν μπορείς και η μόνη σου επιλογή, να εμφανιστείς με μόνη πλέον αίσθηση αυτής της γύμνιας.

Η μάχη εντέλει ήταν από αυτές που κέρδισες χάνοντας την. Απροστάτευτοι παραδινόμαστε στη λόγχη του έρωτα.

Πώς να μη θυμάσαι μια τέτοια ιστορία;"

Η ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοια διηγήματα, όχι μόνο με ιστορίες αγάπης και έρωτα αλλά με κάθε λογής συναίσθημα. Προετοιμασμένοι πιστεύουμε πως είμαστε, έτοιμοι για όλα, έχουμε περάσει πολλά και ξέρουμε. Έπαρση ή βλακεία; Γραφικό και χιλιοειπωμένο το ότι θα ’ρθει εκεί που δεν το περιμένεις μα συνεχώς ξαφνιαζόμαστε από το αναπάντεχο της στιγμής.

Και για πανοπλία αν δεν είναι μια μπλούζα θα είναι τα μαλλιά ή λίγο κραγιόν. Θα είναι μια απόσταση, μια στάση στο κορμί άκαμπτη, ένα παγωμένο βλέμμα. Μικρά κομμάτια του εαυτού μας, φυσικά και επίκτητα, που βάζουμε για άμυνα.

Η μπλούζα όμως θα είναι πάντα καταδικασμένη να τρυπά και τα μαλλιά μαζί με το κραγιόν στις πρώτες στάλες τις βροχής αμέσως να χαλάνε. Η απόσταση και αυτή καταδικασμένη να μικραίνει στις πρώτες λέξεις, το κορμί σε ένα μόνο άγγιγμα να λυθεί και το βλέμμα σ' αυτό που λαχτάρα σαν το κοιτάζει να τσακίσει από αγάπη ή από πόνο.

Το έχουμε βιώσει ή έστω το έχουμε διαισθανθεί πως νιώθουμε έντονα και ζούμε τις στιγμές όταν "γυμνοί" στο δρόμο βγαίνουμε μα ακόμα φτιάχνουμε άμυνες, με στεγανά τις σχέσεις ντύνουμε να λιγοστέψουμε την απώλεια σαν έρθει. Και η αμυντική μας στάση καταλήγει να γεννά επιθετικότητα όταν στο άγνωστο μπροστά βρεθούμε. Άγνωστο καθώς πάψαμε να ζούμε, πάψαμε στον έρωτα να κλαίμε, στο θάνατο να γελάμε. Δεν αναγνωρίζουμε αυτά τα συναισθήματα πια.

Καταφέραμε να ζούμε πλέον σε περίοδο ατέλειωτης μοναξιάς.

Μια στάλα χρόνου στο κατώφλι του σπιτιού μου, απόφαση πως στη βροχή θα περπατήσω μια μέρα δίχως πανοπλία προσμένοντας να τρυπήσει η στιγμή σε βήμα αναπάντεχο.

Με την ελπίδα πως θα είναι η αιχμή, η αρχή για μια περίοδο που θα είναι κάθε της στιγμή έντονη, κάθε της στιγμή… ζωή.