Μαύρη Δευτέρα

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να σου πουν αρκεί να είσαι διατεθειμένος να την ακούσεις. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις συμβουλές. Όλοι έχουν να σου δώσουν από μια. Η διαφορά προκύπτει από το ότι, τη συμβουλή συνήθως, την ακούς θες δε θες. Η ιδιαιτερότητα από την άλλη έγκειται, όχι στο αν θα τις ακούσεις αλλά στο αν τελικά θα τις ακολουθήσεις.

Μικροί δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε ακόμα και τις πιο απλές οδηγίες, κυρίως των γονιών και ακολούθως όλων των υπολοίπων σοφών που συναντούσαμε στο διάβα μας. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως είναι πιο δύσκολο να ακολουθήσουμε τις συμβουλές που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στους άλλους.  

Υπάρχουν όμως και αυτές οι συμβουλές που, και τις ακούσαμε οικειοθελώς, και τις έχουμε εφαρμόσει πολλάκις, και τις μεταλαμπαδεύσαμε με την ίδια θέρμη που είχαν μεταφερθεί σε εμάς. Έτσι και εγώ έχω έναν μπάρμπα που πάντα μου έλεγε.

«Κοίτα να δεις. Όταν λόγου χάρη, δίνεις εξετάσεις, συμμετέχεις σε κάποια δύσκολη συνάντηση ή εν πάση περιπτώσει βρίσκεσαι σε κατάσταση άγχους, να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι πως είσαι σε κάποια μακρινή, ερημική παραλία με καταγάλανα νερά. Αφού κάνεις τη “βουτιά” σου, μετά από λίγο άνοιξε τα μάτια σου και να είσαι σίγουρος ότι θα αντιμετωπίσεις καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.»

Ήταν όντως μια από τις συμβουλές που με ευλάβεια ακολουθούσα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Υπήρξαν πολλές φορές που βυθίστηκα στα λόγια του και σε τόπους μακρινούς καταφέρνοντας να προσπεράσω μικρούς και μεγάλους καθημερινούς σκοπέλους. Μπορώ να θυμηθώ επίσης και μερικές περιπτώσεις που με ύφος σοφού, όπως εκείνων που κορόιδευα, έδωσα αυτή τη συμβουλή σε νεότερους από εμένα.

Ερχόμαστε όμως στο τώρα. Στον σκόπελο που λέγεται Δευτέρα μετά τις διακοπές. Όλου του κόσμους τις Κυριακές, τις συννεφιασμένες, τις έχουν χιλιοτραγουδισμένες, αλλά για αυτή τη μαύρη την καταραμένη τη Δευτέρα τσιμουδιά, κιχ.

Και ναι, της Δευτέρα αυτής, που ξυπνάς κάτω από το ταβάνι του δωματίου σου και όχι κάτω από κάποιο αλμυρίκι, ανεξαρτήτως αν έχεις κάποια δουλειά να κάνεις ή όχι, αξίζει να της αφιερωθεί ένα τραγούδι. Αυτή τη Δευτέρα, ο νόστος, δεν είναι γλυκός. 

Αξίζει επίσης κάποιος να σου δώσει και καμία καλή συμβουλή για το πώς θα την περάσεις. Συμβουλές για τους πόνους καρδιάς και σώματος έχουμε ακούσει όλοι μας τόσες τουλάχιστον όσες και οι μέρες που ζούμε. Προτάσεις για επαγγελματική εξέλιξη επίσης. Οπωσδήποτε έχουμε λάβει συμβουλές για τα παιδιά, για το σκύλο, τη γάτα, τα νύχια, τα ρούχα, το αλάτι στο φαγητό, το κακό το μάτι και ότι χωράει ο νους ενός μη φυσιολογικού ανθρώπου. Αδιανόητο πόσες λάθος προτάσεις έχουμε ακούσει για να πάρουμε, αν μπορέσουμε κάποια στιγμή, έστω και μια σωστή απόφαση.

Τι μπορείς όμως να κάνεις για να περάσει αναίμακτα αυτή η Δευτέρα; Ποτά, φλερτ και περατζάδες αποκλείονται εν τη γενέσει οποιασδήποτε τέτοιας σκέψης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν μεγαλύτερο το αίσθημα έλλειψης αυτών που έζησες τις περασμένες βδομάδες, παρά θα το απαλύνουν. Και άντε πες πως έφτασες στο βράδυ, αυτό φεύγει εύκολα. Για πες μου, η μέρα πως περνάει; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συμβουλή να δώσω αλλά ευτυχώς έχω ένα χρόνο περίπου για να βρω μια. 

Το μόνο που μπορώ να καταθέσω ως ημίμετρο, είναι πως, η μόνη στιγμή που κατάφερα να ξεφύγω
από τη σκληρή επάνοδο στην καθημερινότητα, ήταν όταν η λίγη άμμος που είχε απομείνει στα παπούτσια μου έγινε αισθητή. Όσο και αν προσπάθησα να φανταστώ παραλίες και γαλανά νερά, ότι πιο κοντινό σε διακοπές ήταν αυτοί οι κόκκοι.

Οπότε απλά, μην τινάζετε παπούτσια και σανδάλια!  

Πρωί Παρασκευής...

Αυτές τις πρώτες κρύες μέρες του χειμώνα με την Μόρα να στοιχειώνει τα όνειρά μου ξύπνησα σήμερα προσπαθώντας να σηκωθώ μετά από έναν μακρόσυρτο ύπνο. Άνοιξα δειλά τα μάτια μου… σκοτάδι, σιωπή νεκρική! Αβίαστα επιχείρησα να σηκωθώ από το κρεβάτι μα η ματαιότητα του εγχειρήματος έγινε γρήγορα αντιληπτή. “Κουρνιασμένα” στα πόδια μου κουβέρτα και σεντόνι σαν Ηφαίστεια δεσμά, αιχμάλωτο κρατούσαν το αδύναμο να αντισταθεί κορμί μου. Ανακτώντας σιγά σιγά τις αισθήσεις μου κατάφερα να τραβήξω από το ζωνάρι μου το ξόρκι “Είναι Παρασκευή σήμερα” και κατακλύζοντας το δωμάτιο με αύρα “Τέλος βδομάδας” έσπασα τα δεσμά της κουβέρτας. Έχοντας πλέον μονάχα το σεντόνι να αντιμετωπίσω η νίκη από την πρώτη κιόλας μάχη φάνταζε αν μην τι άλλο κοντινή. Αυταπάτη. 

Στη δεύτερη απόπειρα να σηκωθώ αντιλήφθηκα πλέον ότι ο πόλεμος έμελλε να είναι ακόμα μακρύς. Το σεντόνι άλλοτε δημιουργούσε μέγγενη με το στρώμα συνθλίβοντας βασανιστικά κάθε μου προσπάθεια να σταθώ στα πόδια μου και άλλοτε μεταμορφωμένο σε γιγάντιο καλαμάρι σφιχτά με κρατούσε τροφή του μεγαλύτερου εφιάλτη μου, του “Θαργήσωστηδουλειά”. Ανελέητα χτυπήματα εκατέρωθεν. Μια με το δεξί και μια με το αριστερό χέρι και πότε με τα δυο μαζί, αδύνατο. Σαν σαΐτα ξέφευγε και σαν πύθωνας επέστρεφε τυλίγοντας κάθε σπιθαμή αντίστασης. 

Περνάμε πλέον στην φάση τρία, στην κρισιμότερη στροφή του αγώνα. Τα σαλπίσματα από το ξυπνητήρι τσακίζουν ηθικό και το μαγικό φίλτρο του καφέ βρίσκεται βασανιστικά μόλις δέκα βήματα παραπέρα. Τα πάντα πλέον λειτουργούν κατασταλτικά. Περιμένοντας ένα θαύμα να συμβεί χωρίς πολλές ελπίδες πια να απομένουν… ηλεκτροσόκ! Στα μετόπισθεν του κρεβατιού υπήρξε ρήγμα και το ένα πόδι στην αναμπουμπούλα της μάχης ξεπρόβαλε λυτρωτικά. Σαν αλεξικέραυνο μάζεψε την κρύα ενέργεια του δωματίου διοχετεύοντας την σε όλο μου το σώμα. Με μια και μόνο κίνηση σεντόνι και κουβέρτα σωριάστηκαν κατάχαμα. Αυτό ήταν, μάζεψα όλο μου το κουράγιο, αποτίναξα την πρωινή τυραννία του χουζουρέματος και χωρίς να το πολυσκεφτώ έκανα να συρθώ προς τον διπλό ελληνικό για να επουλώσω τις πληγές μου. 

Μα ο ρους της ιστορίας αλλάζει συνήθως από τις λεπτομέρειες. Θεωρώντας πλέον την νίκη σίγουρη σαν μέγας κατακτητής έκανα να ρίξω μια ματιά στο πεδίο της μάχης. Λάθος, Βατερλό! Το μαξιλάρι ήταν ακόμα εκεί ποτισμένο από της Μέδουσας τα μάγια. Μια ματιά και πέτρωσα…

… ναι κύριε διευθυντά, θα αργήσω λίγο, έχει κίνηση στο δρόμο! 

Καλημέρα!