«Ἐρημικά, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οἱ σκάλες, τὰ δωμάτια.
Οὔτε κανεὶς πιὰ ξέρει
ἂν πάλι θ᾿ ἀνατείλουν
τὰ παιδικά σου μάτια.»
Κώστας Καρυωτάκης – Ωδή σ' ένα παιδάκι
Μια σκέψη περίεργη τα βράδια, επιστρέφοντας σπίτι σε συντροφεύει τον τελευταίο καιρό. Πως φυλακή και καταφύγιο θα είναι για πάντα το παιδικό σου δωμάτιο.
Από το πατρικό σου όταν καμία φορά περνούσες, δειλά άνοιγες και έμπαινες να εξερευνήσεις το δωμάτιό σου το παλιό. Κανα δυο αναμνήσεις έβαζες στο κασετόφωνο του μυαλού να παίζουν πριν κλείσεις ξανά το φως.
Στο ξύλινο πάτωμα μπορούσες και διέκρινες καθαρά την μεσημεριανή αναστάτωση που προκαλούσαν οι πολύχρωμοι βόλοι σου όταν γλιστρούσαν νωρίτερα της ώρας τους από τις παλάμες σου. Ποτέ δε δέχτηκες πως το πλήγωναν αλλά πως ψίχουλα σμίλευες, το δρόμο σου να βρεις, αν κάποτε θελήσεις.
Μετρούσες επίσης με τούτο τον τρόπο, τα όρια των κοντινών σου ανθρώπων. Ανακάλυψες πόσους βόλους αντέχει το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι να σπάσει. Έτσι κάπως έμαθες να μετράς και τους ανθρώπους. Ανυπόφορη γίνεται όμως η ζωή όταν τελικά επιλέγεις να είσαι με αυτούς που σου βγαίνουν απλώς «περισσότεροι».
Και όταν μετά από χρόνια σιχάθηκες να μετράς και η κόπωση της ενήλικης σκέψης καταβρόχθισε την καθημερινότητά σου, ήθελες απλώς, μόνον να νιώθεις.
Μια τελευταία φορά ψηλάφισες τα ψίχουλα σε εκείνο το πάτωμα καταλήγοντας στη γωνιά που είχες χαράξει μια μικρή, στραβή γραμμή, που μόνο αν πλησίαζες πολύ μπορούσες να τη δεις. Ήταν το κέντρο του κόσμου σου. Σε εκείνο το σημείο, αμέτρητες φορές είχε φυτέψει ο νους, σημαίες από τις κατακτήσεις και τους πλανήτες που κούρσευες. Κουλουριάστηκες εκεί και ανάσανες.
Αποκοιμήθηκες όπως όταν σκέπαζες ολόκληρο το κεφάλι σου και άφηνες μια μικρή τρύπα στην κουβέρτα, ίσα να παίρνεις λίγο αέρα. Σαν να έφτιαχνες κέλυφος ήταν. Προστάτευες τα όνειρά σου κανένας να μην στα αρπάξει. Να ξυπνήσεις το πρωί και να τα αραδιάσεις σε κάθε βήμα σου μπροστά.
Μα όταν ξύπνησες και ξεκουρνιάστηκες από εκείνη τη γωνιά, θυμήθηκες πως τελικά τα όνειρά σου είχες φυλακίσει σε αυτό το δωμάτιο. Ανάμεσα στις σελίδες βαρετών βιβλίων ξεθώριαζε μέρα με τη μέρα η φαντασία σου και τα σχέδιά σου για το πως θα μείνεις για πάντα παιδί.
Σηκώθηκες απότομα και σε ένα κουτί έκλεισες όλες τις αναμνήσεις σου μαζί με εκείνες τις στραβοφτιαγμένες χειροτεχνίες που είχες βγάλει για λίγο από το συρτάρι σου. Ποτέ δε σε στεναχώρησε που ήταν στραβές. Στραβά πως λόγιζες τον κόσμο σου προσάπτανε και πως ο δρόμος σου ευθύς πρέπει να είναι, ποτέ λοξά μη ρίχνεις τη ματιά σου μάθανε. Αυτό σε πλήγωνε περισσότερο, πως δεν πήρες τη ζωή όπως ήθελες, λοξά.
Τραβώντας πια μόνιμα πίσω την πόρτα, ένα βόλο μονάχα, βαθιά την τσέπη έβαλες να σου θυμίζει πως ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις τα παιδικά σου όνειρα.
Να σου θυμίζει ότι πάντα θα υπάρχει ένα παιδί μέσα που θα προτιμάει να σπάει την ησχυχία της Κυριακής παρά να μένει σιωπηλό.
Photo: Thanasis Xenos
Αρχική δημοσίευση: https://cignialo.gr/me-ena-volo-sti-tsepi/
