Γίνηκε η βία γύρω μας τόσο οικεία που οι δράκοι δε μας
τρομάζουν.
Τους ήρωες κλείσαμε σε ένα κελί και πια κανέναν δεν περιμένουμε για να μας
σώσει.
Πρέζα και σύριγγες στους δρόμους δεν μας ταράζουν.
Μας αποχαύνωσε η τηλεόραση, μήλο κανένας δεν χρειάζεται να κοιμηθεί.
Παλάτι κάνανε οι άστεγοι το χαρτόνι.
Τους άδειους τσίγκους βατράχι έντυσαν για να φιλήσεις.
Θαρρείς πως μίκρυναν, γινήκαν νάνοι.
Μιας και η Χιονάτη άλλαξε δρόμο μην της μιλήσεις.
Κάποιοι αποκρίθηκαν, πάντα πιστεύαμε σ’ αυτά, ποτέ δεν
πάψαμε.
Ένας τραγούδησε, τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια ούτε και ψέμα.
Ήταν και εκείνοι που είχαν τους λόγους τους και δεν πιστέψανε ποτέ, ούτε και
ψάξανε.
Πες μου μονάχα, πως να πουλήσει η ιστορία χωρίς μια στάλα αίμα;
Σε ένα πλανήτη μόνοι, πότε θα κατοικήσουμε;
Σ’ ένα φεγγάρι που η μοναξιά δε θα μας νοιάζει.
Και αν τριαντάφυλλο μάθουμε να φροντίζουμε.
Ίσως και η αγκαλιά να δίνεται σφιχτά.
Είναι βρεγμένου ευκαλύπτου η μυρωδιά.
Στις πρώτες εκείνες εκδρομές.
Τότε που άρχισες όνειρα να κάνεις, πέραν εκείνων που κάναμε παιδιά.
Τότε ξεκίνησαν και του μυαλού οι διαδρομές.
Και άρχισε ο νους να συλλογιέται πως δε σε πίστεψε ούτε η
μάνα, μήτε ο πατέρας.
Και απαντήσεις βιάστηκες και εξηγήσεις βάλθηκες εσύ να δώσεις.
Ήταν και άλλοι, είπαν πως δεν τους κάνεις, λίγος πως ήσουν στο τέλος της
μέρας.
Και ήταν και εκείνοι που σε απείλησαν μα δε κατάφεραν, πως να ενδώσεις;
Χοντρός αρχιλοχίας που το χαμόγελο ήθελε να σου κόψει.
Πέντε ημέρες φυλακή σου έταξε αν εαυτό δεν αρνηθείς.
Τη γύμνια της ψυχής του αλήθεια πως να την κρύψει;
Στο πρόσταγμά του αρνήθηκες ευθύς μπροστά του να σταθείς. .
Και στέκεις μόνος με ένα χαμόγελο αφελές.
Το άσπρο άτι να προσμένεις να φανεί.
Μιαν ιστορία που άκουσες προχθές.
Και η μυρωδιά του ευκαλύπτου που έχει πια τώρα χαθεί.
Photo: Thanasis Xenos
Αρχική δημοσίευση: https://www.nostimonimar.gr/pote-sta-paramithia-papsame-na-pistevoume/
