Προσοχή στο δρόμο μη σε χτυπήσει κανένα αμάξι, άκουγα μια ζωή. Προσοχή στα τραίνα μη σε πατήσουν. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Οδηγίες πολλές για το πώς να μην χάσω τη ζωή μου αλλά αισθητά λιγότερες οι συμβουλές για το πως πραγματικά θα τη ζήσω.
Σε κάθε διάβαση που στέκομαι πλέον, μου φαίνεται χαζό, που έμαθα να προσέχω τα τραίνα και τα αμάξια και όχι τους πεζούς. Στις γραμμές των τραίνων δε, κατέληξα να παρατηρώ το πως αναγράφονται τα τραίνα στις πινακίδες σήμανσης και όχι αν όντως περνούν.
«Θα είναι πέντε τα γράμματα ή θα είναι έξι;»
Εντέλει όμως, όπως και να τα γράψεις, το ίδιο προφέρονται, το ίδιο ακούγονται και οι ράγες θα είναι για πάντα το σημείο αναφοράς τους ή πιο σωστά, πολλά σημεία στη σειρά αλλά πάντα τα ίδια.
Στο μεταξύ, για τους πεζούς της διάβασης, κανένας δε μου είπε να τους προσέχω. Αδιαφορία, αυτό ήταν το σημείο αναφοράς μου απέναντί τους. Ακόμα και όταν απέκτησα αντίληψη ικανή να φιλτράρει την πληροφορία της ανθρώπινης παρουσίας, πάλι το κεφάλι κάτω έβαζα και με βιάση περνούσα τις γραμμές. Αντί να με προσπερνούν τα τραίνα, απλώς προσπερνούσα εγώ τους ανθρώπους.
Μια μέρα συνηθισμένη, με απορρόφησε ο παραπάνω συνειρμός περνώντας από την διάβαση στις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι να ανηφορίσω στις γειτονιές του Παγκρατίου και τις γεμάτες από κόσμο πλατείες του. Τόσος κόσμος που είναι δύσκολο να μην τον προσέξεις.
Σιγοτραγουδώντας την αλληλουχία των σκέψεων μου και περπατώντας στην πορεία που χαράζει η εμμονή του να γυρνάμε ξανά στα ίδια μέρη προσπάθησα να μυρίσω παλιές μου αναμνήσεις. Τα μάτια παίδευα με εικόνες μήπως χορτάσουν και αλλάξουν τον τρόπο που κοιτάζουν. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή και αναρωτήθηκα αν και οι άνθρωποι όντως αλλάζουν.
Δε ξέρω αν χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα αλλά μετά από ένα παγωτό στην πλατεία Μεσολογγίου πραγματικά δεν μπορούσα να αποφασίσω. Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι όπως και αν θελήσουμε να συστηθούμε, πάλι μια από τα ίδια είμαστε, στυλωμένοι και αμετακίνητοι στο πάντα δίκιο μας. Υπάρχουν και άλλες όμως που ναι μεν κρατάμε το ίδιο «όνομα» αλλά ο τρόπος που κοιτάζουμε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή έχει μάλλον αλλάξει.
Και τι είναι τελικά αυτό που μας ωθεί να αλλάξουμε;
Η αιτία μπορεί να κρύβεται εκεί που αποφεύγουμε να ψάξουμε, εκεί που μάλλον τρομάζουμε σαν κοιτάζουμε για ώρα, στις σκοτεινές στιγμές μας. Περαστικοί στη ζωή μας την ίδια, αφήνουμε τα τραίνα να περνάνε το ένα μετά το άλλο από πάνω μας, χωρίς να μπορούμε να διαβούμε το μονοπάτι οποιασδήποτε επιλογής, με αίσθημα ασφάλειας.
Ναι, είναι δύσκολο να δεχτούμε τον εαυτό μας. Σίγουρα όμως γίνεται πιο εύκολο να σταματήσουμε να είμαστε αδιάφοροι για τους ανθρώπους που συναντάμε όταν μάθουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε. Ίσως τελικά, κάποια στιγμή, είναι αναγκαίο να περάσουμε τη διάβαση χωρίς να κοιτάξουμε. Να ισοπεδώσουμε έτσι και να αφήσουμε πίσω, αξίες ανάξιες που έχουμε ορίσει για ράγες στη ζωή μας.
Δεν είμαι μηδενιστής
και ούτε πιστεύω ότι πρέπει να τα αλλάζουμε όλα γύρω μας. Την επόμενη φορά όμως,
θα ποντάρω στο μηδέν, να δω που θα με βγάλει.
