Γράμμα δίχως παραλήπτη.

"Είναι μεγάλη τέχνη να χάνεις το χρόνο σου"

(Μ.Καραγάτσης)

Διακοπές. Ξεκίνησα ένα βιβλίο μετά από καιρό, δεν ήθελα πια να χάνω το χρόνο μου μετρώντας βότσαλα στην παραλία. Βότσαλο και λεπτό χαμένο. Κάθε λεπτό απ' αυτά ζωής φύρα. Σε αυτό λοιπόν το βιβλίο αναγραφόταν η παραπάνω φράση. Προφανώς ο "θεός των βιβλίων" με έβαλε σε πειρασμό να το αφήσω μισό αφού θα μπορούσα πλέον να θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.

Καλοκαίρι. Κορμιά χαμαιλέοντες. Στην πρώτη επαφή με τη θάλασσα λευκά θα κρυφτούν στη λευκή άφρη της θάλασσας. Δυο μέρες μετά, κοκκινόχωμα και θάμνοι ηλιοκαμένοι, πορφυρόξανθοι λόφοι θα τα κρύψουν αναψοκοκκινισμένα σαν τους διαβαίνουν. Σε μια βδομάδα μελαχρινά, πόθο αναβλύζουν στους νυχτερινούς περιπάτους καθώς ένα γίνονται με το γλυκό σκοτάδι.

Μεγάλωσα για να πιστεύω πλέον σε έρωτες και αγάπες καλοκαιρινές, σκέψεις σχεδόν παιδικές. Μεγάλωσα όμως αρκετά για να καταλάβω πως τον καιρό μου έχασα  μένοντας ακίνητος φοβούμενος τη ντροπή που ίσως νιώσω αν γίνω και πάλι λίγο παιδί. Ένα παιδί που αψηφά τους κινδύνους που εγκυμονεί η έκθεση των συναισθημάτων και η ντροπή της απόρριψης, ίσως και η χλεύη αυτών που νιώθει. 

Ακίνητος από σήμερα δε μπορώ να μένω. Δεν θέλω. Λόγοι πολλοί και μία αΚαταμάχητη επιθυμία να μην αφήνω το χρόνο να γλιστρά χωρίς τουλάχιστον να προσπαθώ να τον παγιδεύσω σε μια ανάμνηση. 

Σχόλη να' ταν ο χρόνος όλος. Μα δεν είναι και να που ο χρόνος τύραννος δεν αφήνει περιθώρια για κινήσεις μετρημένες, στοιχισμένες και κουβέντες προσεχτικά ειπωμένες μήπως και οι πιθανότητες να συναντήσω ένα χαμαιλέοντα γίνουν περισσότερες. Έναν που όσο και αν μασκαρευτεί πάντα στα μάτια μου θα ξεχωρίζει αφού η ομορφιά του δε θα έχει ταίριασμα όπου και αν περπατάει.

Γύρευα τα βράδια μια μορφή που θα ξεπρόβαλε στις καλοκαιρινές εξόδους ανάμεσα σε παρουσίες αδιάφορες όπως προβάλουν τα βαπόρια στων νησιών τα μικρά λιμάνια, ένα βαπόρι λαμπιοστολισμένο με μια μονάχα θέση επιβάτη. Μορφή που ίσως μου έδινε μια σκέψη άσβεστη την ώρα που θα έπεφτα να ξεκουράσω μάτια και ψυχή, συντροφιά μέχρι το πρωί. Σαγηνεύτηκα μα δε σε σαγήνεψα. 

Κάποιος απροσδιόριστος θεός διάλεξε άλλο μονοπάτι να περπατήσω. 

Μέρα μεσημέρι ξεπρόβαλε και όχι βράδυ. Λιτή μορφή χωρίς στολίδια. Στάθηκα για να περάσει. Χαμόγελο και ένα νεύμα ευγενικό αρκούν όταν το κορμί σου στην καυτή λαμαρίνα του αμαξιού ξεβράζει κάθε ελπίδα έρωτα.

Οξύμωρο. Μια στιγμή ακινησίας ώθηση για να νικήσω την καθηλωτική δειλία ανθρώπου που φυλακίζει αισθήματα σε σφραγισμένα χείλη. 

Ποθώ να σε δω ξανά. 

"Τα παραπάνω λέξεις σε χαρτί μακάρι να ήτανε γραμμένες. Μορφές του πόθου χαμαιλέοντες, αλλάξανε και γίνηκαν χίμαιρες. Καλοκαίρια που μένουμε βουβοί. Αγάπες που αφήσαμε να μπουν στο πλοίο χωρίς ξεπροβόδισμα..."

Τα Μικρά και τα Λίγα...

Έναν καφέ θα βάλεις να ψήσεις, διπλό, βαρύ όπως συνηθίζεις να τον παραγγέλνεις και το στόμα σου γεμίζει από λέξεις. Πριν ακόμα ακουμπήσεις διστακτικά το φλιτζάνι στα χείλη μην και σε κάψει το καϊμάκι έχεις φτιάξει ήδη την εικόνα.

Βαρύ, διπλό, με μια κουταλιά ζάχαρη, να σπάει λίγο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που πας να κλείσεις το βάζο θα το ανοίξεις ξανά και μια κοφτή θα ρίξεις μέσα στον καφέ. Λίγο ακόμα γλύκα θα σκεφτείς. Κίνηση που μάλλον γίνεται σχεδόν μηχανικά.

Μηχανικά, λίγη ζάχαρη ακόμα. Λίγο αλάτι ακόμα, μια πρέζα, πριν ρίξεις το ταψί στη φωτιά.

Δε θα γίνει πιο γλυκός ο καφές, ούτε πιο νόστιμο το φαγητό. Περισσότερο τρέφουν το αίσθημα ολοκλήρωσης του δημιουργού, αίσθημα αυτοϊκανοποίησης. Αποδομήσαμε το λίγο παραπάνω μέσω της λογικής και πάλι όμως αύριο μια κοφτή θα ρίξουμε επιπλέον στον καφέ μας.

Μια αγκαλιά λίγο παραπάνω σφιχτή και αλλάζει ο κόσμος όλος.

Αχαριστία μπορείς να σκεφτείς. Το δέχομαι. Αλλά είναι πάντα αυτό το λίγο παραπάνω που τελικά κάνει τη ζωή μας πιο νόστιμη. Αυτό το λίγο που σε σπρώχνει να πας πιο πέρα. Εικόνες γεμάτες οι ζωές μας από τα μικρά και τα λίγα που μας έκαναν ευτυχισμένους.

Ένα πεταχτό φιλί, μια επαφή με την άκρη του δαχτύλου, ένα μονό κρεβάτι.

Μια μικρή εκδρομή, λίγες ακτίνες του ήλιου στη μεσημεριανή ραστώνη να περνάνε τα ξύλινα πατζούρια.

Λίγο κρασί στο ποτήρι μας.

Πάρε αυτό το λίγο και δώσε το σ' αυτόν που το έχει ανάγκη,  σ' αυτόν  που δεν έχει καθόλου. Όχι την εκδρομή χαζέ, την αγκαλιά. Και το λίγο έγινε πολύ, ο καφές του γλυκός και το φαγητό του νόστιμο.

Μη μου συγκρίνεις, δε με νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, δε με ενδιαφέρει και μη με κρίνεις. Αν μπορώ να δώσω παραπάνω; Ναι δίκιο έχεις. Μπορώ. Θέλω παρέα όμως, θέλω κάποιον δίπλα μου. Να πάμε μαζί, για λίγο στην αρχή. Μετά μόνος. Μπορώ.

Μονάχα μη μου ζητήσεις λίγο χρόνο παραπάνω, αυτό τον σπαταλήσαμε. Όχι σε μικρά πράγματα, σε ανούσια.

Λίγο παραπάνω άσε με να κοιμηθώ, πέντε λεπτά ακόμα, λίγο ακόμα να ονειρευτώ. 

Ας "πεθαίνω" κάθε φορά που ερωτεύομαι...

Έχεις ερωτευτεί ποτέ λογικό άνθρωπο;

Έχεις ποτέ αγαπήσει τρελό;

Αδιέξοδα. Τι μηχανεύεται ο έρωτας μπροστά σε ένα τοίχος συναισθημάτων και τι επικαλείται ο νους απέναντι σε μια πέραν της λογικής έλξη;

Παραδόθηκα, παραδόθηκα και στα δυο. Καταδίκη.

Τραγικό συναίσθημα ο έρωτας ένας φίλος μου είπε κάποτε. Νομοτέλεια ή αξίωμα;

Είναι όντως αυτή η ανθρώπινη φύση και το παίρνεις απλώς απόφαση ή αρνείσαι να ζήσεις βασισμένος σε μια παραδοχή;

Τραγικό να ζεις μονάχα με τα προστάγματα της λογικής.

Γινήκαμε οι άνθρωποι σκληροί, πανοπλία στο συναίσθημα, άτρωτοι στον έρωτα. Δεν μας αγγίζει άρα δεν μας πονά.

Πάντα όμως θα υπάρχει μια φτέρνα και αν είναι έτσι προτιμώ γυμνός χίλια βέλη να με τρυπούν και ξανά να σηκώνομαι, ξανά να αισθάνομαι.

Και η λύτρωση πότε θα έρθει; Εκείνη η τελευταία φορά που δε θα μετανιώσεις που αφέθηκες.

Ίσως ποτέ. 

Έτσι όμως αποφάσισες να ζήσεις. Προτιμάς να παραδοθείς στο πάθος σου. Καμιά αμαρτία. Αμαρτία να το πνίξεις, να κατευνάσεις τον πόθο σου, ευνουχισμός.

Πάλι μόνος θα μείνεις και πάλι το συμβιβασμό θα σκεφτείς. Μια λύση λογική, μια λύση βολική. Να μην πονάς πια.

Και θα περάσει ο καιρός και εγκλωβισμένος θα νιώσεις, να σε συνθλίβει η ίδια σου η επιλογή. Συμβιβάστηκες.

Κατάφερες και ξέφυγες και πάλι ανάσανες. Μέχρι πότε;

Τελειώνει ο χρόνος και είναι αυτή η γαμημένη η “ρετσινιά” που γυροφέρνει τη σκέψη μου, λες και είναι κοινωνική αναπηρία να είσαι μόνος σου.

Άλικο γράμμα σε μια κοινωνία που ακόμα ζητά να μάθει για τη “Γιώργαινα”, την κυρία του κυρίου. Ιδιοκτησιακός τίτλος. Σκατά ισότητα.

Μια ομοφοβική κοινωνία, Καιάδας συναισθημάτων για τους άντρες που δηλώνουν ερωτευμένοι.

Και αν είμαι μόνος δε με ρώτησε ποτέ κανένας το γιατί.

Δεν με ρώτησαν αν ερωτεύτηκα ποτέ τη λογική μου. Αν αγάπησα την τρέλα μου.

Ίσως να μην το κάνω ποτέ. Έτσι αποφάσισα όμως να ζω και ας πεθαίνω κάθε φορά που ερωτεύομαι!

Συγνώμη και Ευχαριστώ!

Νομοτελειακά όσο μεγαλώνεις δυσκολεύεσαι να αλλάξεις νοοτροπία στο πως αντιμετωπίζεις μικρές και μεγάλες καταστάσεις στη ζωή.

Βέβαια, πολλοί  θεωρούμε δεδομένο ότι μεγαλώνοντας, αναλογικώς ή ακόμα καλύτερα με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο,  ωριμάζουμε κιόλας. Η παραπάνω θεωρία σχεδόν φαντάζει ειρωνική αν σκεφτείς ότι  "Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος παιδί μου δεν αλλάζει". Όσο μεγαλώνει δηλαδή ο άνθρωπος υπάρχει περίπτωση να μην είναι αρκετά ώριμος να αλλάξει μια λάθος νοοτροπία.

Είναι όμως όντως τόσο δύσκολο να διαφοροποιήσεις ακόμα και τις πιο μικρές δραστηριότητες σου ή να "παραμερίσεις" άβολες καταστασούλες που σε ενοχλούν σχεδόν καθημερινά; Δε ξέρω για εσάς αλλά το να δω ένα στραβό συρραπτικό, τα πιάτα σε λάθος σειρά και ένα αμάξι να πιάνει δύο θέσεις πρωί πρωί είναι αρκετά για να με στρεσάρουν για το υπόλοιπο της μέρας. Υπερβολικός; Ψυχαναγκαστικός; Προσάψτε μου ό,τι θέλετε αλλά στο τέλος της μέρας, για όλους υπάρχουν ενοχλητικές εικόνες και όσο ώριμοι και αν είμαστε για να αντιληφθούμε την ασημαντότητα κάποιων από αυτές (φυσικά και όχι του στραβού συρραπτικού) αδυνατούμε ή αρνούμαστε να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντί τους.

Όλα τα παραπάνω, αν τα δούμε με μια πιο ανάλαφρη ματιά, σαφώς αλάτι και μόνο είναι που νοστιμεύει την καθημερινότητά μας. Τι γίνεται όμως όταν στη ζωή μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε ενστικτωδώς λανθασμένα σε καταστάσεις που είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε; Στην καλύτερη καταλήγουμε στο να σπάμε τα πιάτα που δεν ήταν σωστά στοιχισμένα. Στην χειρότερη όμως;

Σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε διάφορους μικρούς σταυρούς στραβής νοοτροπίας που κουβαλάμε κάθε μέρα μαζί μας. Αν είναι δικές μας οι αμαρτίες, μη με ρωτάτε, ακόμα το ψάχνω.

Δύο από αυτούς τους μικρούς σταυρούς είναι το Συγνώμη και το Ευχαριστώ.

Συγνώμη για το παραμικρό. Στην υποψία και μόνο παραβατικής συμπεριφοράς από πλευράς σου, θα ρίξεις βλέφαρα, θα σπάσεις φωνή και χωρίς δεύτερη σκέψη θα κοιτάξεις να δικαιολογηθείς.

Περπατά κάποιος πίσω σου με βήμα ταχύ και του κόβεις τη φόρα. Άμοιρε, δεν έχεις μάτια στην πλάτη. Ας είναι Κυριακή μεσημέρι με λιακάδα που όλοι έχουν βγει για ένα ήρεμο περίπατο, νιώθεις πως φταις και θα ζητήσεις συγνώμη.

Πήρες τον διευθυντή σου δέκα φορές να τον ενημερώσεις για κάτι αφού είσαι σίγουρος ότι δεν έχει δει ούτε το e-mail που του έχεις στείλει ούτε και τα Post-it πάνω στο γραφείο του. Σε παίρνει μια μόνο να σε ξεχέσει γιατί δεν ήταν ενημερωμένος. Έλα, σκύψε το κεφάλι και ζήτα συγνώμη.

Μπήκες στην εφορία και πήγες στον λάθος υπάλληλο γιατί άνθρωπος είσαι και δε διάβασες και τα είκοσι τρία κακοκολλημένα με σελοτέιπ χαρτιά που έχουν αναρτήσει για οδηγίες. "Καλά Κύριε δε διαβάζετε;" και σου δείχνουν το πάνω πάνω γωνιακό έγγραφο, το κλασικό,  το κιτρινισμένο. Συγνώμη λάθος, πάλι θα πεις.

Συγνώμη τελικά γιατί μαζί τα φάγαμε και που είσαι ανάξιος πολίτης αυτού του τόπου.

Αμέτρητα παραδείγματα μιας ενοχής που μας κατατρέχει και βίαια μας  αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη ακόμα και για τα πιο χαζά, καταραμένη συνήθεια, μην και μας παρεξηγήσουν. 

Και ένα ευχαριστώ που μας το έμπηξαν στο στόμα και μας έραψαν τα χείλη μέχρι να γίνει η γλώσσα μας μέλος του σχολείου του καθηγητή Xavier (for gifted youngsters). Μεταλλαγμένη πια εκσφενδονίζει ευχαριστίες απλώς από αντίδραση, καθαρή άμυνα στην αγένεια των άλλων.

Έλα άπλωσε το χεράκι σου και πάρε το σοκολατάκι με την αμυγδαλόψιχα (ή την μέντα ή το ποτό) που σου προσφέρει η ογδοντάχρονη γειτόνισσα. Και ας μην σου αρέσει θα το πάρεις. Και τι λέμε όταν μας προσφέρουν κάτι; Άσχετα αν το καταπιείς με αηδία. Μπράβο παιδί μου!

Μαζεύεσαι φοιτητής με την παρέα και αργεί η πίτσα. Όταν πια έρχεται τολμάς να ψελλίσεις παράπονο. Παράπονο σε ποιον ρε Καραμήτρο; Παίρνεις την κρύα πίτσα, συν τιπ, συν ευχαριστώ.

Μεγαλώνεις και ελπίζεις για ένα μισθό στην ώρα του και όλη την άδεια που δικαιούσαι. Φτάσαμε να λέμε ευχαριστώ όταν εκπληρώνεται απλώς η υποχρέωση του εργοδότη. Ναι, το αυτονόητο.

Ευχαριστώ τελικά που σ' αφήνουν να ψηφίζεις και ας είσαι ανάξιος πολίτης αυτού του τόπου.

Η μετάλλαξη ξεκίνησε λοιπόν από παιδί και πια είσαι ένας χαμογελαστός ενήλικας που τον πηδάνε και λες και ευχαριστώ. «Συγνώμη» που βρίζω. 

Μπολιασμένη λοιπόν και σε εμένα η λάθος και πολλές φορές περιττή χρήση του συγνώμη και του ευχαριστώ και προσπαθώντας να διορθώσω αυτή την παραφωνία κινδυνεύω να περάσω στην άλλη πλευρά, αυτή της αγένειας. Αύριο όμως θα προσπαθήσω να τα πω και τα δύο από μια φορά λιγότερο και ας κάνω λάθος. Και άμα κάνω λάθος και γίνω αγενής τουλάχιστον θα είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να  ζητήσω συγνώμη και να ευχαριστήσω τον απέναντι μου για την κατανόηση.

Απλώς, βαρέθηκα να ζητάω συγνώμη για αυτά που δε φταίω και ευχαριστώ για ένα τίποτα.

Ψεύτικες ενοχές και ψεύτικες υποχρεώσεις σε έναν κόσμο που αναρωτιέσαι τελικά αν είναι αληθινός.