Ο πιο δύσκολος χωρισμός ήσουν πάντα
εσύ,
τελικά.
Μόνιμος και ατέρμονος.
Φανερός στις κρυμμένες μου σκέψεις.
Φανερός σαν τις ελιές σε εκείνο το καλτσόνε στα δύο, στη Βικτώρια.
Στο διαφορετικό αγαπημένο χρώμα.
Στη μουσική και στα βιβλία.
Στα παιχνίδια μας.
Κρυμμένος στα διπλανά κρεβάτια.
Στον εξοστρακισμό στην κουζίνα και στο σαλόνι για να σκεφτείς χωρίς περισπασμούς.
Στο -άκια στο τέλος, στο στόμα των οικείων μας.
Στις αμέτρητες διαδρομές προς το σπίτι.
Στα κοινά πάρτυ με τα μονά δώρα και τις αμήχανες συνειδητοποιήσεις.
Στις χαζές ερωτήσεις στο τι ζώδιο είσαι.
Στις ακόμα πιο χαζές για το πόσο είσαι.
Στο τραίνο του γυρισμού από τη Θεσσαλονίκη.
Στην περιφρόνηση των επιλογών μου. Στο άγχος σου γι’ αυτές που έκανα. Στην
κριτική τους.
Στους τσακωμούς, στις αγκαλιές.
Φανερός στα δεκαοκτώ.
Κρυμμένος στα τριάντα οκτώ.
Στους ανθρώπους που μιλήσαμε.
Σ’ αυτούς που καταλήξαμε.
Σ’ αυτά που συμφωνούμε και σ’ αυτά που διαφωνούμε.
Σ’ αυτά που πάντα διαφωνούσαμε.
Στη μπλούζα που θα φορέσω.
Στα μαλλιά μου.
Στα παπούτσια μου.
Στη στάση του κορμιού μου.
Στις κουβέντες μου.
Στις σκέψεις μου.
Σε εμένα, σε εσένα, σε εμάς.
Έλα, χώρισε την κατάληξη από το όνομα.
